Rianneke werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis en is assistent anesthesie in opleiding. Sharon werkt als verpleegkundige in de thuiszorg. Allebei wonen ze op Goeree-Overflakkee en zijn ze als vrijwilliger actief voor Stichting Volharding, een stichting die het Evangelie verspreidt onder gevangenen. De dames helpen ongeveer eens per maand mee met de protestantse diensten die gehouden worden in Belgische gevangenissen.
„Het is natuurlijk apart om te zeggen: „Ik ga vanavond naar de gevangenis””, lacht Rianneke. „Dan krijg je al snel de reactie: „Huh wat doe je daar dan?” Ik zeg dan: „Daar zitten m’n vrienden.”Het zijn echt mijn vrienden geworden. Het is dubbel. Van sommige mensen weet ik dat ze verschrikkelijke dingen hebben gedaan. Tegelijkertijd zijn het mensen die liefde en Jezus nodig hebben. Ik praat hun daden niet goed. Ze horen in de gevangenis. Maar het maakt ze niet minder mens. Ik zei eens tegen een gevangene die een dienst bezocht: „Hoi, wat fijn om je weer te zien.” Hij zei: „Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd.” Dat antwoord van hem raakte me. Het is heftig om te bedenken dat hij waarschijnlijk gelijk heeft.”
Niet iedereen komt naar de protestantse diensten voor de boodschap, zegt Sharon. „Sommigen willen elkaar als gedetineerden zien, of komen om naar muziek te luisteren. Het maakt ons niet uit waarom ze er zijn. Als ze maar komen en door wat ze horen aan het denken worden gezet. Tijdens de dienst krijgen ze flyers mee, zodat ze het nog eens kunnen nalezen. Niet altijd is er rond de dienst gelegenheid voor een gesprek, maar we zorgen ervoor dat ze na afloop bezoek kunnen krijgen. Iedere gevangene kan op die manier pastorale zorg krijgen.” Rianneke: „Het is mooi om in gesprekken te merken dat gevangenen onderling hebben gediscussieerd over het geloof en hun vragen dan met ons bespreken. Omdat ze willen weten hoe het zit.”
Staan gevangenen meer open voor het Evangelie dan mensen buiten de gevangenis? Rianneke heeft wel die indruk. „Ik doe ook evangelisatiewerk in Limburg. Daar komen gesprekken moeilijker op gang. In de gevangenis zijn mensen eenzaam en al snel in voor een gesprek. Dat maakt hen toegankelijk, je weet dat de meesten het fijn vinden om überhaupt met iemand te kunnen praten. En in sommige gesprekken merk je dat niet alleen het gesprek, maar ook de inhoud van het Evangelie hun interesse heeft.”
Het valt ook Sharon op dat gevangenen geïnteresseerd zijn in het Evangelie. „Op je werk praat ik ook over geloof. Maar dan gaat het al snel over ethische kwesties. In de gevangenis gaat het meer over de kern van wat geloof is en wat de Bijbel je te zeggen heeft.”
Door het werk in de gevangenissen zijn de twee verpleegkundigen anders naar gevangenen gaan kijken. „Vroeger stonden zulke mensen ver bij me vandaan”, zegt Sharon. „Zoiets is dan alleen maar eng. Nu kijk ik anders en schrikken ze me niet meer af. Ik voel me op mijn gemak bij hen.”
„Vooraf denk je: daar zit alleen maar tuig”, geeft Rianneke toe. „Tijdens het werk in de gevangenis leer je hen waarderen. Je beseft dat het mensen zijn die een reden van bestaan hebben. Als je dat gaat zien, ga je van hen houden. Hen liefhebben is niet logisch, en ik denk ook niet iets van jezelf. Als je zelf de liefde van Jezus kent, lukt het om hen tóch lief te hebben. Ondanks alles wat ze hebben gedaan.”
„Uiteindelijk moet ieder mens zijn eigen zonden belijden aan God. Iedereen, zowel binnen als buiten de gevangenis. Zonder vergeving van je zonden kun je voor God niet bestaan. Maar Jezus belooft ook: Bij Mij is er vergeving! Hoe groot je zonden ook zijn.”
Evangelie in de gevangenis
Stichting Volharding zet zich in om het Evangelie te verspreiden onder gedetineerden en arrestanten. De stichting is actief in bijna alle Nederlandse cellencomplexen en in een aantal Belgische gevangenissen. Ze verspreiden onder andere gratis boeken met opbouwende levensverhalen van ex-criminelen en Bijbels in veel verschillende talen en zijn betrokken bij protestantse diensten in gevangenissen.
