Bas* (23) werkt als productmanager, heeft een depressie en krijgt daar hulp voor.
Waarom wil jij je verhaal doen?
„Mensen moeten beginnen met hun verhaal te vertellen. En ik hoop dat er jongeren zijn die dit lezen en denken: ik moet ook hulp zoeken. Ik doe mijn verhaal anoniem, omdat het taboe en de schaamte rondom depressie te groot is. En daarbij gaat het niet om het naampje dat bij het artikel staat. Het gaat niet om mij.”
Wat hield depressie voor jou in?
„Ik ben bang om te falen. Negatief denken over mijn gedachten en gevoelens hoort daar ook bij. Het lukt mij niet om in een positieve spiraal te komen. In mijn jeugd werd een van mijn ouders ziek en overleed. Daardoor heb ik bepaalde dingen, zoals een luisterend oor als ik uit school kwam, in mijn opvoeding gemist. Ik moest alles zelf ontdekken, waardoor ik dingen niet wist die klasgenoten wel wisten. Daarin voelde ik mezelf weer falen. Hierdoor kwam ik in een depressie terecht. Ik hoorde er voor mijn gevoel niet bij. Niet binnen mijn familiekring, niet bij mijn vriendengroep. Ik was niet hetzelfde als ieder ander. Ik kwam huilend uit school, omdat ik niet meer wilde. ’s Nachts ging ik mijn bed uit, stapte op de fiets en reed zonder doel rond. Ik wilde niet verder leven. Nu ben ik, dankzij gesprekken met een psycholoog, weer aan het opkrabbelen.
Mijn depressie heeft ook gevolgen op sociaal vlak. Zo durf ik geen relaties aan te gaan. Ik krijg het gevoel dat ik te min ben voor die persoon. En heb het sterke gevoel niet begrepen te worden. Dat zijn mijn gedachten. En of ik toen daadwerkelijk niet begrepen zou worden, kom ik nu niet meer achter.”
Welke invloed heeft corona op jouw gemoedstoestand?
„Op het moment dat ik hulp zocht, en mensen om me heen nodig had, ging alles op slot. Ik kreeg het gevoel dat ik er alleen voor sta. Dat ik niemand om me heen heb. En dat ik met mijn vrienden, degenen die mij begrijpen, niet kan afspreken.”
Wat wil je aan de jongeren meegeven die zich in jouw verhaal herkennen?
„Ga naar iemand toe die je honderd procent vertrouwt en vertel aan diegene je verhaal.”
Monica* (16) heeft een chronische depressie waardoor ze geen school kan volgen. Ze gaat naar een dagbesteding waar ze hulp krijgt voor haar angsten.
Wat houdt jouw depressie in?
„Ik heb verschillende diagnoses gekregen, waaronder chronische depressie. Dat is zich in de loop der jaren gaan uiten in zelfbeschadiging, weinig eten, slecht slapen, veel nachtmerries, constant angst om mensen te vertrouwen. Dat speelt constant in mijn hoofd. En dat probeer ik te verbergen voor de mensen om mij heen. Waardoor ik er eigenlijk alleen voor sta.”
Welke invloed had corona op jouw depressie?
„Ik merk dat het veel meer stress geeft. Intensieve afspraken verlopen via beeldbellen. Pas bij het negende gesprek zag ik mijn behandelaar in het echt. Ik ben bang om mensen te vertrouwen. Ik vond het lastig om dan via deze manier te praten met mijn behandelaar.
En ook praktisch is het lastig. Ik heb last van paniekaanvallen en als ik op de dagbesteding een aanval krijg, moeten ze mij eigenlijk aanraken om mij uit die aanval te krijgen. Daar hangt nu stress omheen, omdat het nu eigenlijk niet mag.
Ik ben opgenomen geweest in het ziekenhuis en in een kliniek en de zorg is minder menselijk. De verpleegkundigen houden meer afstand. En dat maakt mij onzeker. Ik ga dat op mezelf betrekken: ze zullen mij wel stom vinden, want ze komen niet dichterbij. Ze blijven bewust uit mijn buurt. En ergens weet ik dat dat niet klopt, maar ik ben het zo gewend om zo te denken.”
Wat zou je willen meegeven aan jongeren die zich in jouw verhaal herkennen?
„Een cliché, maar wel waar: het is belangrijk om te praten. Vooral met mensen die je kunnen helpen. Hulp vragen is namelijk geen teken van zwakte maar van kracht. Je komt er zelf sterker uit. Als je niet praat, sta je er alleen voor. En het alleen doen is heel moeilijk.
En als je iemand in je omgeving kent die hier mee zit: oordeel niet. Vraag hoe het gaat en of diegene hulp nodig heeft. Ga erover in gesprek. En wees niet bang om dingen te vragen. Het belangrijkste daarbij: doe het uit een oprecht hart. Misschien lukt het degene die in een depressie zit niet om te praten. Dan kan het alsnog heel waardevol zijn om te weten dat er iemand is die oprecht wil luisteren.”
Heb jij hulp nodig? Dan kun je contact opnemen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0900 0113 (24 uur bereikbaar) en 113.nl
* De volledige namen en adressen van geïnterviewden zijn bij de redactie bekend.
