Het schoolplein staat op maandagmorgen vol met spelende, schreeuwende en vooral lachende kinderen. Vol energie hebben zij weer zin in een nieuwe dag. Deze nieuwe dag waar zij zo’n zin in hebben, geeft mij juist een gevoel wat ik niet goed kan beschrijven.

Een mengeling van gevoelens gaat door mij heen. Mijn blik glijdt over al die tafeltjes en stoeltjes, straks bezet met kinderen die van mij wat verwachten. Zal het mij lukken om te voldoen aan die verwachtingen, en vooral: zullen die kinderen mijn droom straks in vervulling laten gaan?

De diepte in

Stage, dat was datgene waar we het al die weken daarvoor tijdens de colleges over hadden gehad. Kantjes vol met aantekeningen over didactische vaardigheden waren opgeslagen in mijn collegeblok, maar op dat moment kon ik me daar weinig meer van herinneren. En daar kwamen ze. Al stampend binnengestormd. Daar stond ik dan als pabo 1-student: net klaargestoomd voor een eerste dag in groep 5.

We begonnen de dag met het zingen van een psalmversje waarbij de brommers de ondertoon voerden uit het diepst van hun hart. Gelachen werd er niet, waaruit ik toen al stiekem concludeerde dat ik in een veilige groep beland was. Rekenen, taal, even snel wat eten en drinken en hup weer verder. Of ze die ochtend net zo goed meededen als anders weet ik niet, een stagiaire achterin behoort immers niet tot het vaste patroon.

n toen kwam die ene vraag: ‘Juf, u gaat zo toch wel mee naar gym hè?’ Vier paar ogen staarden mij aan. Toen ik aangaf dat dat het geval was ging er een luid gejuich op. Of lesgeven mijn ding zou zijn wist ik nog niet, maar die enthousiaste kinderhoofden hadden mijn hart al weten te stelen!

Als een vis in het water

Als pabo 1-student zijn alle dingen nieuw. Dus ook je eerste les. Waarschijnlijk heb je er zin in om die uitdaging aan te gaan, maar diep van binnen zit er een gevoel van spanning en vraag je je af hoe het zal gaan lopen. Ook ik liep met dat gevoel die maandagmiddag de gymzaal binnen. Het was een drukte van heb ik jou daar; zie dat maar eens stil te krijgen. Met uiteindelijk een harde schreeuw en ietwat boze blikken vanaf mijn kant werd er toch geluisterd en kon de warming-up met 28 enthousiaste kinderen beginnen.
Ik ging de uitdaging aan en sprong in het diepe, waar ik me uiteindelijk een vis in het water voelde.