Ik moet toegeven dat ik net als de meeste van mijn leeftijdsgenoten, het leuk vind om regelmatig een film kijken. Toch kijk ik, net als veel van mijn leeftijdsgenoten, niet klakkeloos alles wat los en vast zit. Ik probeer eerst na te gaan of de film of serie past bij de normen en waarden die ik meekrijg thuis, op school en in de kerk. En ja, soms maak ik, net als een groot deel van mijn leeftijdsgenoten, een verkeerde keuze of inschattingsfout, waardoor ik beelden voorgeschoteld krijg die ik niet had moeten of willen zien.
Ook weet ik dat veel jongeren het lastig vinden om de grens tussen verantwoord en onverantwoord beeldmateriaal te bewaken. Niet dat het ons niets kan schelen, maar op het kijken van films of series lijkt in de refowereld soms zo’n taboe te rusten, dat er door ouders nauwelijks echt over gesproken wordt. En niet besproken grenzen zijn lastig te vinden. Terwijl het juist de vragen zijn die niet gesteld mogen worden, die in ons nog niet volledig ontwikkelde brein om antwoord zeuren.
Daarom daag ik ouders, docenten, catecheten en jeugdwerkers uit met ons in gesprek te gaan. Om kennis te maken met de onbekende jongerenlogica. Praat met ons over hoe je als christenjongere om moet gaan met alles wat je tegenkomt op Netflix of NPO. Zonder direct elke film als slecht te bestempelen. Want juist als er oog is voor de goede kanten, is het contrast met de slechte kanten beter aan te tonen. Ga er niet van uit dat we alles al weten, omdat het al in tal van boeken beschreven is. Maar bovenal, stop met zwijgen. Want wie zwijgt, stemt toe.
