Mijn vrije uurtjes bracht ik vaak bij hem door. We gingen lunchen, poolen of darten. Toen hij voor het eerst aan me vroeg of ik mee wilde gaan darten keek ik vreemd op. “Hoe kan een blinde man nu darten?”, dacht ik. Totdat ik het met mijn eigen ogen zag. Het gevoel waarmee hij de pijlen gooide was zo bijzonder om te zien. Geen enkele dartpijl kwam naast het bord terecht. Daar kan ik nog wat van leren! Datzelfde was ook zo met poolen. Ik moest hem vertellen waar zijn bal lag en hij stootte dan zonder moeite de ene na de andere bal in het gat. Onvoorstelbaar.
Het mooie aan deze man was dat hij ondanks zijn blind zijn toch zo nuchter in het leven staat. Wanneer ik met een chagrijnig gezicht vol ochtendhumeur mijn kamer uitkwam, zei de buurman: “Mirjam, wat zie je er toch weer stralend uit vandaag.” En daar werd ik zonder dat hij het zelf doorhad op mijn nummer gezet. Een bijzonder mens en ik ben blij dat ik hem in die tijd heb mogen leren kennen. Hij heeft me zonder dat hij het weet een hoop geleerd. Nu ben ik dankbaar voor het licht in mijn ogen. Dat ik wel mag zien dat mijn dartpijlen hopeloos langs het bord suizen. Ik heb van hem geleerd dat je van kleine dingen kunt genieten! Hoe hij soms al dingen hoorde die ik niet had gehoord. Wanneer ik mijn ogen sloot, hoorde ik het ook; een vogel in de verte, of voetstappen op de gang.
Nu woon ik weer thuis en denk ik nog vaak aan mijn buurman terug. Hoe zou het met hem gaan? Ik zal zijn optimisme nooit vergeten en het beste uit iedere dag halen. Dat is een les voor mij. Helaas ben ik als druk mens geneigd om me zorgen te maken over de dag van morgen. Dan vergeet ik te genieten van wat er om me heen gebeurd. Het word tijd dat ik maar gewoon weer eens mijn ogen dicht doe, het stil laten worden in mijn hoofd en luisteren naar de geluiden om me heen.
