Marijn en Eline kennen elkaar al zes jaar voor ze in het huwelijksbootje stappen. Zij zat toen in de derde klas; Marijn was 19 en studeerde al Taalwetenschappen in Leiden. Zijn zusje, een vriendin van Eline, zorgde dat de twee een tijdje bleven praten toen Marijn haar kwam ophalen. Een afspraakje en chatcontact volgden. Meer dan een halfjaar later, op 24 maart 2011, was het officieel ‘aan’.
Marijns zus hielp niet alleen met koppelen, maar later ook met het ontwerp van de trouwkaarten. En ze verzorgde samen met Marijns moeder de high tea na de huwelijkssluiting in het gemeentehuis van Domburg. „De ambtenaar van de burgerlijke stand had werk gemaakt van zijn praatje”, blikt Eline terug. Hij had zijn verhaal opgehangen aan een les uit het boek van Toon Tellegen. Via dat boek deed Marijn zijn huwelijksaanzoek. „Tijdens een fotoshoot moesten we in een boek van Tellegen lezen. Op een van de bladzijden had Marijn letters omcirkeld. Die letters vormden samen de vraag: Wil je met me trouwen?”
Twee momenten waren voor Marijn het meest indrukwekkend. „De twee keer dat je het ja-woord geeft. Omdat je dan laat horen dat je de rest van je leven met iemand verder wil.” Het tweede ‘ja’ klonk tijdens de kerkdienst in de gereformeerde gemeente van Aagtekerke. Ds. A.P. Baaijens gaf het bruidspaar Psalm 25 vers 4 mee: „HEERE! maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden.” ’s Avonds was er feest in het dorpshuis van Arnemuiden.
Marijn en Eline kozen bewust voor een klein gezelschap van dertig daggasten. „Dan spreek je tenminste iedereen”, legt Marijn uit. „Het maakt de dag ook persoonlijker”, vindt Eline. Zeeland heeft het stel inmiddels achter zich gelaten - ze wonen nu in Ede - maar nuchter blijven ze wel. Eline: „Voor de huwelijksdag is altijd veel aandacht, maar die is na één dag weer voorbij. Je trouwt niet voor je bruiloft, maar voor daarna.”
