De begeleider was echter al eerder opgestaan. Zij heeft veel last van de veranderde tijd en is telkens eerder wakker dan wij. Gelukkig is onze begeleider gewend om met pubers om te gaan. We hadden geluk met het feit dat ze het ontbijt al gehaald had en wij nu misschien nog op tijd zouden kunnen komen voor de conferentie. Na snel wat gegeten en gedronken te hebben moesten we ons pak nog aan doen. Dit ging zo soepel dat we na een halfuur klaar waren voor een conferentie die 5 minuten later begon.

Terwijl we voor de lift stonden te wachten, raakten we in gesprek met drie Mexicanen, die ook naar de conferentie gingen. Ook zij waren te laat vertrokken, maar kenden een sluiproute. Ze vertelden ons dat Mexicanen heel goed zijn in het doen van illegale dingen en namen ons mee op zo’n tripje. Ze wisten met ons door de personeelskamer te glippen, waardoor we de lift van het personeel konden gebruiken. Deze lift ging veel sneller en tijdens dit ritje vertelden onze nieuwe vrienden ons meer over het leven in Mexico.

Het meest opvallende vonden wij het verhaal van de 100 peso’s. Hij vertelde ons over hoe hij een aantal maanden geleden was meegenomen door de politie en ze wist af te kopen met 100 peso’s, volgens de Mexicanen rond de 20 euro. Hij vertelde dat alle politiemensen zo corrupt zijn en dat dit in Mexico de dagelijkse gang van zaken is.

We waren alsnog te laat en moesten ons daardoor met een te-laat-kombriefje melden bij de voorzitter van de MUN.

De Verenigde Naties is een papieren tijger, dat gevoel krijgen we steeds sterker. Er wordt heel veel gepraat, echt heel veel. We doen zo’n 7 uur aan sessies per dag en die uren worden eerlijk gezegd niet altijd optimaal ingevuld. De voorzitter en het concept zitten soms een goede discussie in de weg. Doordat je je altijd diplomatiek dient op te stellen zijn er limieten aan wat je kan zeggen. Er kunnen na een speech ook geen inhoudelijke vragen worden gesteld, wat het debat in de weg zit. Ook is de echte opwinding die wij aan het begin voelden ietwat weggeëbd. In het begin werd er serieus hard gewerkt aan oplossingen, we waren aan het discussiëren wat de beste manier was en kwamen met elkaar op mooie ideeën. Maar nadat dit proces naar zijn einde liep begon de echte diplomatie. Er werd veel hetzelfde verteld, er werd achter de rug om gewerkt, er werden veel compromissen gesloten, waardoor veel harde standpunten verzachtten, verwaterden of er zelfs helemaal niet kwamen. De (M)UN is dus op een manier zeker een papieren tijger te noemen.

Na het ontvangen van de waardevolle papieren werden we weer enthousiast. Op die papieren stonden de uitgewerkte oplossingen per bloc. Op dit moment waren er 2 blocs in het comité. We waren enthousiast, nu konden we eindelijk gaan doen wat we leuk vonden, het spelen van de oppositie.

Eenmaal met de papieren in de hand begon het volgende aspect van de MUN, we konden eindelijk kritisch gaan kijken naar de oplossingen en de oplossingen verbeteren. We begonnen met een Q&A. Wij hadden veel aan te merken op een deel van de oplossingen. Nadat wij en de rest ons zegje hadden gedaan, konden we verder gaan werken met de oplossingen.

Wij waren ontevreden met punt 3 en 16 uit ons programma en probeerden dit aan te passen via een amendement. Het lukte ons erg makkelijk om hiervoor steun te krijgen. Wij hebben gedurende de conferentie geleerd dat dit echt iets waardevols is. Het enthousiasmeren van mensen voor jouw aanpassing is iets wat erg belangrijk en leuk is om te doen. Het was super om mee te maken hoe het ons lukte om in minder dan een kwartier zo’n 20 landen voor ons te winnen. Dit waren er 3 meer dan benodigd om zo’n amendement officieel te maken en er met het comité verder aan te werken. Voor we het wisten was de conferentie afgelopen en konden we gaan lunchen. Hier hadden we helaas weinig tijd voor, aangezien de laatste sessie op het programma stond.

Na een ongezonde lunch bij Five Guys stond de tweede sessie van de dag op het programma. Eerlijk gezegd viel deze erg tegen. De halve zaal leek een beetje klaar te zijn met het luisteren naar de ellelange herhalingen waar de meeste delegaties aan deden en praatte liever met de persoon naast ons. Dit was eerlijk gezegd ook wat wij steeds meer deden.

Wij zaten tussen super gezellige mensen uit California en we hadden het over de echte politieke thema’s die nu heersen. Eerder hadden we al gehoord van Mexicanen dat ze allang bezig zijn met manieren om de muur van Trump te omzeilen; nu hoorden we van de mensen uit California hoe verschillend ons woordgebruik is ten opzichte van Amerikanen.

Wij legden ze uit dat Amerikanen in Nederland een vrij dikke huid zouden moeten hebben, omdat er weinig rekening word gehouden met andermans gevoel. Na een grapje van onze kant dat de opa en oma van een delegatielid slavenhouders zouden zijn geweest vertelden zij dat in delen van Amerika dit echt niet wordt getolereerd. Ook zeiden ze dat #metoo voor een gedeelte gecreëerd is door de media. Hij vertelde dat slechts in enkele gevallen er echt een probleem is en dat het meeste verzonnen is.

Aan het einde van de conferentie deden we een stemming, die zou bepalen van welke bloc de ideeën zouden worden aangenomen. Tot onze verbazing was er voor beide papieren genoeg steun, waardoor beide resoluties werden aangenomen.

In de avond hadden wij als afsluiting van de conferentie een feest. Bregje en Jur vermaakten zich niet echt en verlieten het feest vrij snel, Sean daarentegen heeft het laat gemaakt en legendes zeggen dat hij nog steeds aan het feesten is.