Dat vertelde Anne (ze heet in werkelijkheid anders) onlangs tegen Beam.
Het begon voor Anne allemaal toen ze elf jaar was. Ze zegt: "Op die leeftijd nam ik niet meer alles klakkeloos aan wat mijn ouders zeiden en vormde ik mijn eigen mening. Dat botste met mijn moeder, want wij hebben hetzelfde karakter: we zeggen alles wat we denken, zonder erbij na te denken."
Haar moeder houdt niets van Anne geheim, zelfs niet als ze haar daar om vraagt. "Zo vond ik een keer een jongen van de kerk leuk en had ik haar dat in vertrouwen verteld. Een week later wist mijn familie en de hele kerk het. Ook die jongen. Ik kon wel door de grond zakken."
Anne voelt zich thuis erg onzeker en durft niets te delen. “Het is toch fijn als je je ouders kan vertrouwen op die leeftijd. Je bent onzeker. En puber. Maar die onzekerheid kon ik thuis niet delen. Daardoor ging ik buitenshuis steeds gekkere dingen doen." Ze spijbelde, kreeg verkeerde vriendjes en ging aan de alcohol en drugs.
Haar moeder noemt Anne ondertussen vaak achterlijk en lui. Op een dag knijpt ze haar dochter zo hard, dat de dag erna blauwe plekken in haar armen stonden.
Haar vader bemoeit zich amper met Anne. Het enige wat hij doet is liedjes zingen over Annes flaporen:
"Tjonge tjonge,
wat een oren
wat zijn ze groot
je kan er mee naar Friesland varen
zonder zeilen op een boot."
Anne zegt dat het -sinds ze God vond- anders is. "Ik probeer Gods wil en weg te volgen. Mensen te vergeven. Ik heb besloten om eerlijker en opener met mijn ouders te communiceren. Te vertellen wat me dwars zit en als ik het gevoel heb dat het oneerlijk is. We hebben goede gesprekken gehad over mijn opvoeding. Ik denk niet dat ze mij expres zoveel pijn hebben willen doen. Natuurlijk ben ik niet blij met hoe mijn jeugd verlopen is, maar het verleden verander je niet meer. Het is beter om er nu wat van te maken!”
Het meisje op de foto heeft geen relatie met het artikel.
