Soms voelt Anna van der Voort (21) uit Nunspeet zich als mens een reptiel. Ze is net iets anders dan de rest van de mensen. „Een beetje alternatief”, vindt ze zelf.
Al jong raakte Anna gefascineerd door de koudbloedige, gewervelde dieren. „Ze hebben een ietwat prehistorische uitstraling. En dat ze koudbloedig zijn geschapen, vind ik prachtig. Dat betekent dat ze pas actief worden als het warm is.”

De studente heeft wel wat met het verleden. Als klein meisje wilde Anna al paleontoloog worden. „Dan houd je je bezig met botten die in de bodem worden gevonden. Geschiedenis interesseert me mateloos.”
De wetenschappelijke studie paleontologie was onbereikbaar voor de haviste. De HBO-opleiding archeologie van Saxion in Deventer bleek een goede tweede keus. Opgravingen doen vindt de tweedejaars studente fantastisch. „Je hebt de cultuur van een oude samenleving in handen. Een gevonden, gebroken potje van aardewerk is niet zómaar een potje. Daar zit een heel verhaal aan vast”, zegt ze stellig.

Regelmatig krijgt Anna de vraag hoe ze als christen archeologie kan studeren. Bij uitstek een opleiding waarbij de evolutietheorie steeds weer om de hoek komt kijken. Anna blijft er nuchter onder: „Ik leer het, maar ik geloof het niet. Dat dino’s 65 miljoen jaar geleden hebben geleefd, is óók gewoon een overtuiging. Ik zet daar mijn geloof tegenover. Met de zondvloed kun je veel verklaren.”
Na haar opleiding zou Anna graag afreizen naar het Midden-Oosten om daar opgravingen te doen. „Om te bewijzen dat de Bijbel écht waar is.”

Nonnenklooster
Een luipaardgekko is geen doorsnee huisdier, weet ook Anna. „Cavia’s, honden en katten lijken allemaal op elkaar. Ze zijn warmbloedig en hebben ongeveer dezelfde bouw.” Anna wilde als meisje uit groep 7 graag de verantwoordelijkheid voor een eigen dier dragen. Maar het mocht geen standaarddier worden. De zoektocht op het internet naar een geschikte kandidaat rondde ze met succes af.

En daarom zitten de luipaardgekko’s behaaglijk in hun terrarium op de studentenkamer van Anna. Man Ristridin en vrouw Cyara zijn al tien jaar samen. Op de bovenste verdieping van een eeuwenoud nonnenklooster in het centrum van Deventer houden ze hun bazin gezelschap. Vanuit de hangstoel, bevestigd aan een dikke balk in het dak, heeft Anna een perfect uitzicht op de binnentuin van het gebouw. Ook het terrarium staat goed in het zicht.

Het terrarium van de luipaardgekko’s is voorzien van een warmtelamp en een uv-licht. Zo wordt in het hok het woestijnklimaat nagebootst met een constante temperatuur van 25 graden. Het uv-licht is nodig voor de skeletopbouw van de dieren.

Dreadlocks
Anna biedt de tien jaar oude vrienden elke week een gevarieerde maaltijd aan. Onder het terrarium wriemelen in plastic doosjes levende krekels, moriowormen of wasmotlarven. Dat ze levend voer geeft aan haar dieren, daar heeft Anna nog nooit over gepiekerd. In de natuur werkt dat ook zo. „Wel geef ik ze vaak een stukje tomaat ofzo te eten. Dat is niet nodig, maar ik vind dat de diertjes geen honger hoeven te lijden in afwachting van het moment dat ze worden opgegeten.”

Anna’s buurvrouw en klasgenoot is inmiddels ook verknocht aan reptielen. Toen het meisje aangaf dat ze op zoek was naar een huisdier, bood Anna haar direct de blauwtongskink van haar broertje aan. „Hij zorgde niet zo goed voor de hagedis en Fien was er superblij mee.” Later: „Zij is trouwens ook een beetje alternatief. Ze draagt dreadlocks en heeft haar in allerlei kleuren. Ze is heerlijk zichzelf.”

Dus nu gebeurt het dat de dames samen huiswerk maken met de reptielen op schoot. Of in hun nek. „Dat vinden ze wel lekker. En wij vinden het ook gezellig.” Anna neemt voorlopig nog geen afscheid van haar dieren. „Ik wil ze tot hun dood bij me houden. Dat vind ik gewoon fijn.”

Ze heeft door de jaren heen wel een band met de dieren opgebouwd, denkt ze. „Als ik op de zijkant van hun terrarium trommel, weten ze dat ze voer krijgen. Dan komen ze direct naar me toe. En ze lusten beiden bepaalde dingen niet. Daaraan zie je dat ze een eigen persoonlijkheid hebben.”

Op een dag hoopt Anna nog eens een groene leguaan aan te schaffen. „Dat staat best hoog op mijn prioriteitenlijstje. Die beesten kunnen wel twee meter lang worden. In Amerika wordt hij veel als huisdier gehouden. In een filmpje zie je dan mensen ‘Jack’ roepen. Je verwacht dat er dan een hond om de hoek komt zetten. Maar dan komt er dus een gigantische leguaan aangelopen.”

Anna zal nooit met haar bijzondere viervoeter over straat lopen. Daar is het klimaat in Nederland niet naar. Het is te koud. „Ze zouden ogenblikkelijk verkouden worden”, weet Anna.