Je vindt het gek dat je jezelf ineens geremd voelt om over die akelige dingen van thuis te praten. Je vraagt je af hoe dat komt: aan de ene kant wel graag willen praten, aan de andere kant toch ook weer niet.
Datgene waar jij mee te maken hebt, noem je een loyaliteitsconflict. Loyaliteit heeft te maken met trouw. Als je loyaal bent aan je ouders, wil je hen tegenover de buitenwacht niet afvallen. Je wilt namelijk beslist niet dat anderen negatief over hen gaan denken. Vandaar dat je hen in bescherming neemt en niets ten nadele van hen zegt.
Loyaliteit tussen ouders en kind is heel normaal. Niet omdat ouders zulke beste mensen zijn, maar om het eenvoudige feit dat een kind zijn leven aan hen te danken heeft. Dit geeft een onverbrekelijke loyaliteit die ook blijft bestaan als er verwijdering komt. De band met ouders kan problematisch zijn, terwijl de loyaliteit merkbaar blijft. Eenvoudig omdat ouders ouders zijn en het kind hun kind is.
Omdat mensen in principe loyaal zijn aan hun ouders, kan het een drempel zijn om negatieve dingen van thuis te vertellen en de vuile was buiten te hangen. Want je wilt niet dat anderen negatief gaan denken over je ouders.
Ik hoop dat je nu beter snapt hoe het komt dat je tegenover je vriendinnen uiteindelijk toch maar liever zwijgt over thuis. Betekent dit dat je inderdaad beter niets kunt zeggen? Dat geloof ik niet. Je geeft aan dat je je er uiteindelijk zo alleen mee voelt. En dat is niet raar. De problemen thuis zijn heftig en je voelt pijnlijk hoe je aan de kant gezet en gekleineerd wordt. Vanwege deze moeite zou het goed zijn als er anderen met je meedenken, je steunen en je helpen om je weg hierin te vinden. Gelukkig heb je vriendinnen. Als een van hen als uitlaatklep kan functioneren en echt naar je wil luisteren, kan dat je al veel helpen. Misschien ken je een volwassenen die af en toe je verhaal wil horen en met je mee denkt over hoe het verder moet. Je hebt steun nodig. Maar zonder enige openheid van jouw kant over wat er zich thuis afspeelt, kunnen anderen jou niet gemakkelijk tot steun zijn.
Ik hoop dat je begrijpt dat het loyaliteitsconflict een rol speelt, maar dat dit je niet blijvend verhindert om jezelf te uiten. Als je erover praat, kun je erbij vertellen dat je het moeilijk vindt om negatief over je ouders te spreken en dat je niet wilt dat anderen dat doen. Ik wens je toe dat je je zorgen ook in het gebed bij God mag brengen en dat je Zijn hulp mag ervaren, ook in het contact met anderen. Hij aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat wij het in Zijn hand geven! (n.a.v. Ps. 10)
Zit jij ook met een geloofsvraag? Laat het ons weten via info@puntuit.nl of stuur een appje naar 06-20601065.
