Stel dat jongens uit de straat je moeder uitschelden, wat doe je dan? Als je van je moeder houdt en je zou het durven, dan nam je het voor haar op. Stel dat die jongens de spullen van je moeder kapot maken, wat zou je dan doen? Hetzelfde, lijkt me.
Het leven is van God. Als je God liefhebt, dan wil je het voor Hem opnemen. En voor het leven dat Hij heeft gemaakt. Het is natuurlijk altijd zoeken naar de beste manier om dat te doen. Maar opkomen voor het leven en strijden tegen abortus, dat op zich is geen betweterigheid maar gehoorzaamheid. Als je vóór het leven bent, dan kan het niet anders of je bent ook ergens tégen. Het snijdt je door de ziel als er elke week 600 leventjes worden afgebroken.
Onze samenleving heeft een hekel aan een opgeheven vingertje. Dat is geen goed teken. Want God bepaalt wat goed en wat verkeerd is, en dát moet gezegd worden.
Nu zou je kunnen denken: ik ben prolife, ik hoor bij de goede groep. Maar is het zo vanzelfsprekend dat wij echt geloven dat het leven van Gód is? Laten we onszelf daar maar eerlijk op bevragen.
Geloven we dat het leven een gave is, of ben je er langzamerhand aan gaan wennen dat je kinderen neemt? Geloven we dat het leven in Gods hand ligt, of vertrouwen we tijdens ziekte op menselijke oplossingen? Geloven we dat álle leven van God is, of gaan we achteloos om met dierenleven? Ook dat leven is van God (Psalm 50:10).
Geloven we dat ons eigen leven van God is? Of weigeren we dat in Gods dienst te besteden ten dienste van onze naaste in nood. Bijvoorbeeld aan vrouwen die geen andere uitweg zien dan een abortus.
Geloven we dat dit leven tijdelijk is? Of vergeten we de waarde van de ziel? Ik hoop dat je anderen vertelt over de waarde van het leven. Van een kinderleven maar nog veel meer van het eeuwige leven. De Heere Jezus is de Weg en de Waarheid en het Leven! Goed over Hem spreken, dat is echt pro Life!
