Annemarie zucht als ze aan haar zieke moeder denkt. Wat zei de dominee ook alweer? „De Heere kastijdt Zijn kinderen.” Haar moeder is ook zo rustig. Soms, als Annemarie aan haar vraagt hoe het gaat, zegt ze dat de Heere haar in haar gebed krachten geeft. Had zij dat nu ook maar.
Stille tijd als zalf in de wonden
Ik wil je het verhaal vertellen van een godvrezende predikant uit Noord-Engeland. Hij had één kind van de Heere gekregen. Dat kind had de Heere lief, dat zag je aan zijn tere levenswandel.
Eens kreeg dat kind een ernstige ziekte, zo erg, dat het stierf. Zijn vader, de predikant was ontroostbaar. De Heere wilde het kind tot Zich nemen, maar de vader was zo verdrietig, dat men vreesde dat, als hij de boodschap zou horen, hij aan een hartaanval zou overlijden.
Toen de boodschap bij hem gebracht werd, zei hij niets. Stil trok hij zich terug in zijn studeerkamer waar hij uren verbleef.
Nadat hij uit de studeerkamer kwam, zag hij er zo blij en rustig uit, dat sommige mensen dachten dat hij geen gevoel had. „Voelde hij wel dat God hem kastijdde?” vroegen zij zich af.
Toen de predikant begreep dat de mensen hierover dachten, zei hij: „De Heere heeft me zo vertroost en zoveel vrede gegeven, dat, al zou ik twintig zonen hebben, ik ze in alle vrede allen kan verliezen.”
Vrede in het hart
Als je de Heere liefhebt, wil Hij op Zijn tijd, soms diepe wonden genezen. Wat kan de storm in je hart woeden en tieren.
Maar de Heere kan juist als de storm op zijn hoogtepunt is, een diepe kalmte geven in het hart en onuitsprekelijke vrede geven. Ken jij dat ook?
Dan begrijp je dat Hanna, in de tabernakel haar verdriet kwijt kan bij de Heere. En David na het verlies van zijn zoon, vrede krijgen kan in zijn hart.
Hertaling van ”Verborgen Omgang” van Jakobus Koelman voor jongeren
