Om de dag goed te beginnen begonnen we met een stevig ontbijt. Een verrassing wat we deze ochtend voorgeschoteld zouden krijgen nadat we gisteren hoorden dat het in Nigeria niet echt uitmaakte als je bij je ontbijt een diner bestelde. Maar gelukkig hebben ze er een oer-Hollands ontbijt van proberen te maken. Een van ons kreeg een soort Brinta voorgeschoteld en ik genoot van een heerlijk gebakken eitje. We begonnen de maaltijd en deze nieuwe dag met gebed. We vroegen Gods hulp bij de ontmoetingen die we deze dag zouden hebben.
Het is en blijft de hele tijd een verassing wat het programma is. Nigerianen nemen het blijkbaar niet zo serieus met de tijd. We vertrokken uiteindelijk om negen uur richting onze bestemming. Voordat we gingen kreeg ik nog snel een broche opgespeld met de tekst: ‘birthday boy’. ‘Iedereen die ik tegen zou komen vandaag moest natuurlijk weten dat ik jarig ben’ was de onderbouwing van mijn reisgenoten.
We draaien de zanderige wegen van de stad Jos op en om ons heen zien we drukte van de stad. Een zee van gebruinde mensen met gekleurde kleding aan. Sommige balancerend met een mand op hun hoofd. De claxon van de auto wordt ook vandaag weer erg nuttig gebruikt. Auto’s die bij ons al 30 jaar niet meer door de keuring komen rijden hier nog vrolijk rond. Gelukkig heeft de gemiddelde Nigeriaan veel verstand van automotoren waardoor we vaak open motorkappen en bestuurders met hun hoofd in de onderdeeltjes langs de wegen aantreffen, hopend dat ze het kunnen oplossen. Contacten zijn blijkbaar geen probleem bij onze gidsen van vandaag. Cash geld nodig? Even een belletje en een aantal kilometer verderop stoppen we langs de weg om het geld in ontvangst te nemen.
‘Serving humanity is the best walk of live’, dat was wat onze vrolijk lachende en pratende chauffeur zijn mede broeders en zusters in Nederland mee wilde geven. Zijn leuke en bemoedigende verhalen maakten dat de uren voorbij vlogen en we al snel aankwamen op onze bestemming. Wil je meer lezen over zijn bemoedigende woorden? Bekijk dan het verhaal van Martjan.
We bezochten een Bijbelstudieconferentie van jongeren uit de wijde omtrek. Ruim driehonderd jongeren staarden ons met hun donkere kraalogen aan. Een glimlach van onze kant brak het ijs in dit warme Nigeria. De eerste indruk voor ons is dat we een soort museumstuk of bezienswaardigheid zijn. Op enkele meters van ons vandaan staan kinderen met hun mobiele telefoon te filmen en klappen voor ons als we de zaal binnenstappen. We worden geïntroduceerd door de leider van de conferentie. Een lange, slanke man met een groen, traditioneel gewaad aan. Zijn vrouw was van dezelfde lap gescheurd, oftewel ze hadden er voor gekozen om vandaag dezelfde kleding aan te doen. Harm, onze reisleider, mocht ons vervolgens verder gaan voorstellen. Bij mij moest hij uiteraard vermelden dat ik deze dag jarig was.
Wat er hierna gebeurde was onvergetelijk. De leider stelde namelijk voor om mij toe te zingen. Klappend onder begeleiding van trompet en drum werd het welbekende lied nogmaals aangeheven. Bij het tweede couplet gingen de handen vrolijk de lucht in. Honderden handjes zwaaien mij toe. Ik proef de oprechtheid van deze jeugd. De blijheid van hen in alles. Dankbaarheid voor alles wat ze beleven.
Na dit vrolijke optreden kwam Habila aan het woord. Je kent Habila vast nog wel van de actiedag. Hij kwam op deze jongerenconferentie om zijn verhaal ook hier, aan deze jongeren, te vertellen. Om iedereen een beetje los te krijgen begint Habila met een vrolijk lied waarbij verschillende lichaamsdelen alle kant op schoten. Van duimen tot hoofd, iedereen deed hem vrolijk na onder begeleiding van ons prachtige lokale muziekkorps die bestond uit een trompet, drum en keyboard.
Nadat Habila zijn levensverhaal verteld had was het weer tijd om te vertrekken. We zouden namelijk deze middag nog enkele jonge vrouwen ontmoeten die te maken hebben gehad met het geweld van Boko Haram. Na een aantal uren rijden arriveren we weer op onze bestemming en worden we enthousiast begroet. Ze stelden ons voor en we merkten nog enkele verlegenheid op. Ook dit ijs brak weer snel en de nodige selfies werden al gauw gemaakt. We wachtten op een bbq waarbij typisch Nigeriaans vlees voor ons werd klaargemaakt. Tussendoor leerden de dames ons hoe we een dienblad op ons hoofd moesten balanceren. Al gauw kwamen we er achter dat een sjaal een multifunctioneel kledingstuk is en gebruikt wordt voor verschillende doeleinden. Van hoofddrager tot om je baby op je rug te binden.
Nadat de maaltijd klaar was gingen we richting de plek waar we het op zouden eten. Toen we langs de weg liepen moest Martjan nog even vermelden dat de auto’s in ieder geval wel eerst toeterden voordat ze je zouden aanrijden. Dit gaf ons een veilig gevoel. Nadat we veilig waren aangekomen en op enkele stoelen plaats hadden genomen, begonnen we de maaltijd. Onze reisleider vroeg om een zegen waarop het gebed werd afgesloten met het in koor roepen: ’Amen!’. De vrouwen kwamen langzaam los en daarop kwam het verhaal van een van de vrouwen. Zij had een aanslag overleefd, maar moest een been kwijtraken en zichtbaar een verschrikkelijk verhaal met zich meedragen. Op de vraag van ons of zij de mensen die haar voor het leven getekend hebben kon vergeven was haar antwoord: ‘Ik kan ze niet vertrouwen, maar wel liefhebben.’. De kracht van vergeving werd zichtbaar. ‘’Amazing grace, how sweet the sound…’’ , met de bemoediging van Emst-Epe sluiten we onze ontmoeting af.
In het hotel aangekomen evalueren we de dag en zingen we nog het een en ander. Een dag vol nieuwe indrukken, een dag vol bemoedigende teksten, een dag waarbij de liefde van Jezus elke keer weer duidelijk werd.
‘’Wees stil voor het aangezicht van God, want heilig is de Heer…’’, de gitaarklanken sterven langzaam weg in onze woonkamer en we laten de klanken nogmaals doorklinken in ons hart.
Klik hier voor een stukje radioprogramma van de RO waarin verteld wordt over de reis in Nigeria.
Op onze facebookpagina vind je een video waarin Theo wordt toegezongen.
