Edward en Stephan waren ingeschreven voor een soort programmeerkamp. Dit was in Leatherhead, een klein plaatsje op ongeveer drie kwartier reizen van 'ons' huis in Woking vandaan. Iedere ochtend en iedere middag heb ik de jongens met de trein weggebracht en opgehaald van de locatie waar het kamp gehouden werd. Tussendoor ging ik weer terug naar Woking, om te werken aan mijn nieuwe boek.
In totaal zat ik per dag zo’n drie uur in de trein. Tijdens die treinreizen viel het me op hoe betuttelend Engeland is. Op de borden, die met grote letters aangeven welke trein vanaf dit perron vertrekt, staat vermeld dat je met dit warme weer altijd een flesje water bij je moet hebben. Ook staat er om de paar meter met koeienletters op de grond: mind the gap. Bovendien wordt er, als je op het perron staat, minstens drie keer omgeroepen waar deze trein naar toe gaat. Vervolgens wordt het in de trein zelf ook een paar keer gezegd. Het is dus wel erg dom als je in de verkeerde trein stapt.
Deze woorden kan ik met een gerust hart zeggen, omdat het mij de afgelopen week geen een keer is overkomen. Wel heb ik afgelopen maandag de uitstap op Woking gemist, omdat ik te verdiept was in een boek. De deuren gingen dicht, op het moment dat ik me realiseerde dat ik eruit moest. Een man heeft nog geprobeerd ze voor me open te krijgen, maar dat lukte niet. Ik vond het even vervelend, maar besloot toen om het van de zonnige kant te bekijken: nu was er meer tijd om mijn boek uit te lezen.
Mirjam Schippers (25) is één van de tien jongeren die deze zomer vloggen en bloggen over hun vakantie voor Puntuit. Mirjam komt uit Barneveld en werkt voor het vijfde jaar au pair in hetzelfde gezin in Engeland. Dit is haar vierde blog. De eerste, tweede en derde lees je hier.
