Op Schiphol verloopt alles soepel. Behalve dan dat mijn telefoon een tijdje vastzit bij de douane. Omdat de vrouw voor mij in de rij vloeistoffen en een schaar in haar handbagage heeft, moet ik een tijdje wachten op mijn beurt. Terwijl ik wacht gaat mijn hand automatisch naar mijn zak, waar normaal mijn mobiel zit. Dom natuurlijk.
De vlucht duurt slechts 35 minuten. Op Heathrow staan de jongens al te wachten met hun moeder Lindi. Stephan geeft mij, enthousiast als hij is, een knuffel. Hij is inmiddels 10 jaar oud en wordt steeds langer. Gelukkig heeft hij mij nog niet ingehaald. Dat kunnen we niet zeggen van Edward. Vorig jaar waren we even lang, maar nu steekt hij zeker 10 centimeter boven mij uit.
Onderweg naar het plaatsje Woking word ik bijgepraat over alle bijzonderheden van het afgelopen jaar. Als we ‘thuis’ zijn aangekomen pak ik mijn tassen uit en maakt Lindi het eten klaar. Tijdens de maaltijd merkt Eugene, de vader van de jongens, op dat hij blij is dat ik er ben. Vorige week waren de jongens alleen en vergaten ze iedere dag te ontbijten of te lunchen. Soms sloegen ze zelfs beide maaltijden over. Geweldig, ik heb meteen een antwoord op de vraag waar ik verantwoordelijk voor ben: ervoor zorgen dat de jongens eten. Hoe moeilijk kan het zijn?
Ik denk echter niet dat dit het enige is wat ik zal doen, anders gaan we een heel saaie blogserie tegemoet. Gelukkig heeft Stephan al veel plannen voor deze zomer."
Mirjam Schippers (25) is één van de tien jongeren die deze zomer vloggen en bloggen over hun vakantie voor Puntuit. Mirjam komt uit Barneveld en werkt voor het vijfde jaar au pair in hetzelfde gezin in Engeland.
