Terwijl de hele groep hongerig ei met brood naar binnen werkt, wordt de taakverdeling van vandaag vastgesteld. Zoals elke ochtend zijn er huisbezoeken in de sloppenwijk El Pozon, zijn er gesprekken met Colombiaanse buddy’s en zal er weer gebouwd worden aan het dak. Mijn naam valt onder het rijtje van de bouwlieden vandaag. Ik zal dus mijn handen uit de mouwen moeten steken van 8 uur ’s ochtends tot 4 uur ’s middags. Vandaag minder woorden, maar vooral daden. Dat wordt wat.
Een uurtje later sta ik op een verlaten bouwplaats. Helemaal in de starthouding met bouwbroek, bouwschoenen, Happy Socks en een veel te groot wit T-shirt ben ik een dagje bouwvakker. Met een team van zes man wachten we in spanning op de grote bouwheld van deze school. Zijn naam is Abellardo en hij is de man die de eerste steen van deze ‘Dios es amor’ school gelegd heeft. Zoals we tegenwoordig gewend zijn komt de beste man een uur later dan gepland, omdat deze señor voor die tijd nog te veel andere dingen te doen had. In die tussentijd is het onze Nederlandse bouwleider die een creatieve manier bedenkt voor het ruimen van puin vanaf de tweede verdieping.
De golfplaten die op het dak van de school lagen zijn er gisteren al uit gesloopt. Van die golfplaten hebben we een glijbaan gemaakt, die wordt verstevigd door een steiger. De glijbaan loopt van de tweede verdieping naar beneden. Het plan wat daarbij hoort werkte gesmeerd. Eén man op de eerste verdieping die geciviliseerd en zonder kracht het puin naar beneden gooit, zodat het puin van de glijbaan naar beneden stort en blijft liggen aan het eind. Zo kunnen we het in de kruiwagen gooien en 200 meter verderop onder de boom het puin storten.
De rest van de dag besteden we tijd aan het vernieuwen van het dak. Eerst zijn de systeem plafonds weggehaald. De rubberen golfplaten zijn gesloopt, de stalen binten zijn daarna vast gestort met beton en dan komen er nog aluminium golfplaten bovenop. Alles ligt in puin en het is een flinke klus om in het Spaans de goede bouwtermen te vinden. Aan het eind van de dag mogen we terugkijken op een zeer geslaagd proces. De schade: drie schrammen, een broek met witte vegen, stof in mijn keel, zwarte vegen in mijn nek en een zwart T-shirt. Nu is het eindelijk weekend.
Ilse Brandemann (19) uit Lisse werkt in Colombia met 25 andere jongeren. Ze renoveert een school en doet kinderwerk. De reis is georganiseerd door World Servants en Woord en Daad. Dit is haar tweede blog. Eerder schreef ze dit verhaal.
