Afgelopen vrijdag kwamen er weer honderd mensen aan en onze organisatie wilde graag zo veel mogelijk van deze mensen gelijk huisvesten. Voordat dat kon gebeuren moesten zij echter al hun benodigde spullen krijgen en hiervoor zijn wij in New Arrivals verantwoordelijk. Hiervoor hebben we de eerste papieren van de mensen nodig, zodat we ze in onze computer kunnen registreren. Ze krijgen dan een rugtas met daarin een tandenborstel, zeep, shampoo, toiletpapier, verder een slaapzak, een pakketje kleding en een slaapmatje. Ook het klaarmaken van deze tasjes behoort tot onze taken, dus met honderd mensen op komst was het een ochtend hard werken.
Tijdens deze ochtend waren we ook nog steeds verantwoordelijk voor het uitdelen van het eten aan de bijna vierhonderd mensen die nog in New Arrivals wachten op een andere plek in het kamp en moesten we de honderd nieuwe vluchtelingen voorzien van hun water en eten. Ondertussen komen er nog moeders vragen om luiers voor hun kinderen, willen mensen weten wanneer er een plaats voor hen vrijkomt in de rest van het kamp en komen er andere vrijwilligers langs die spullen vanuit de opslag achter New Arrivals komen ophalen.
Middenin deze chaos begon het ook nog eens vanuit het niets te hozen. Het water kwam met bakken uit de hemel en alle mensen die zichzelf buiten onder de zeildoeken hadden geinstalleerd vluchtten snel met hun spullen de tent in. Buiten werd het een waterballet en een modderboel. Al snel brak één zeildoek los en terwijl we bezig waren het water zo goed mogelijk af te voeren kreeg ik door een gat in een van de zeilen een heftige douche. Uiteindelijk gaat hier gelukkig altijd de zon weer schijnen, dus ook het probleem van de regen loste zich uiteindelijk weer op.
In mijn vrije tijd, twee dagen per week en buiten werkuren, ga ik graag naar het strand of uit eten met andere vrijwilligers. Mijn zaterdagmiddag heb ik heerlijk doorgebracht op een prachtig strand en die avond ben ik met twee andere vrijwilligers naar restaurant Home geweest. Dit restaurant was eerst commercieel, maar het is nu een NGO (organisatie die zich richt op maatschappelijk belang). Vluchtelingen mogen in dit restaurant gratis eten, maar er komen ook veel vrijwilligers eten en van hen wordt wel een donatie verwacht. Het Griekse eten was heerlijk en het restaurant zit op een erg mooie plek met een fantastisch uitzicht. Het was en is erg fijn om in mijn vrije tijd te genieten van dit prachtige eiland en echt mijn gedachten even te verzetten.
De foto's bij het artikel zijn niet gemaakt in Moria, omdat het niet is toegestaan foto's te maken in het kamp.
Debora Molenaar (22) uit Leiden werkt een maand lang op het Griekse eiland Lesbos in vluchtelingenkamp Moria. Dit is haar derde blog. Hier lees je de eerste en tweede blog.
