De laatste paar shifts waren niet al te druk, dus heb ik een aantal keer met de kinderen bellen geblazen. Ze vonden het fantastisch ze renden vol enthousiasme achter de bellen aan.

Tijdens het bellenblazen viel mijn oog op een piepklein baby’tje dat op een matras lag te slapen. Zijn moeder wapperde hem met een stuk karton wat koelte toe.

Toen ik later die avond met mijn collega-vrijwilliger het over dit baby’tje had, vertelde ze me dat het gezin zo’n twee weken geleden in Moria was aangekomen. De moeder was toen nog hoogzwanger. Vijf dagen geleden is zij in het ziekenhuis bevallen van een prachtig jongetje en gisteren zijn ze uit het ziekenhuis ontslagen en teruggebracht naar Moria.

De moeder had aan mijn collega uitgelegd dat ze niets had voor de baby, alleen de kleding die het ziekenhuis de baby had aangedaan en dat ze niet goed wist waar het baby’tje kon slapen. Na wat overleg besloten we dat een doos het beste kon fungeren als wiegje, dus die haalden we uit onze opslag tevoorschijn. Met twee zachte dekentjes als matrasje was het wiegje compleet.

De moeder was erg dankbaar dat haar baby’tje hierin kon slapen en de twee oudere broertjes zaten trots naar hun jongere babybroertje te kijken. Ikzelf kan wel janken. Dat je als net bevallen vrouw in Europa zo behandeld wordt dat je je baby in een oude bananendoos moet laten slapen en zelf met je gezin buiten moet wonen is onbegrijpelijk. Dit is Moria, dit is Europa.

Naast tijd om bellen te blazen is er uiteraard ook tijd om hard te werken. Alle mensen in New Arrivals krijgen van ons drie keer per dag hun maaltijd en dat aan vierhonderd mensen uitdelen kost nogal wat tijd. Zodra het eten door de Grieken wordt gebracht gaan de mensen in de rij staan en is het voor ons bijna twee uur lang non-stop maaltijden uitdelen. ’s Middags is de maaltijd vaak warm. Rijst met een paar erwten, kip met rijst, linzen of aardappels. ’s Avonds is de maaltijd meestal wat kariger, vaak en ei, feta en soms een tomaat.

Alle maaltijden worden altijd met “geserveerd” met een plat Arabisch brood. Bijna altijd ontbreken er groenten en is het eten smakeloos. Hoe alle kinderen en tieners in de groei van dit eten kunnen groeien is me een raadsel. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik als ik thuis kom zelf kan beslissen wat en hoeveel ik eet.

 

Debora Molenaar (22) uit Leiden werkt een maand lang op het Griekse eiland Lesbos in vluchtelingenkamp Moria. Dit is haar tweede blog. De eerste lees je hier.