Hij keek naar buiten, een capuchon over zijn krullen getrokken. Een stoer kereltje in de trein. Hij brabbelde er lustig op los tegen de reiziger naast hem, zijn moeder zo te horen. Flarden van zijn betoog rolden mijn kant op: “Cool man” en “Ik wil gewoon lekker winnen!” Ik moest een beetje lachen, weer zo’n klein ventje dat allang geen kind meer is. Al pratend over geld, ambitie en zijn toekomst bedacht ik dat ‘het kindse’ er al af was, toch jammer. Nieuwsgierig luisterde ik verder naar zijn verhaal. “Ik wil later gewoon rijk zijn, lekker veel geld verdienen man. Gewoon heel veel geld en dan…” Ik zat te wachten op een Ferrari, een Porsche of en kast van een huis. “…dan koop ik dezelfde fiets als papa!” Hij keek verlangend uit het raam, zijn benen bungelend over de stoel. Ik had me vergist, dit was nog echt een kind die vol ontzag opkeek naar zijn vader (en diens fiets). In gedachte klikte ik aan: ‘Vind ik leuk’.

-

Kerkelijke tradities

Ik kreeg verkering. Kort daarop gingen we samen naar zijn kerk. Anderhalf uur na aanvang zetten we de slotzang in. Terwijl de laatste zin door de kerk galmde, probeerde ik twee halve rollen snoep van de kerkbank in mijn tas te stoppen. De laatste noot was gespeeld en opeens stonden alle mensen voor de bank. Eén rol viel op de grond en gehaast ging ik staan, net op tijd voor de zegenbede. Twee weken later zaten voor de kansel mensen in zwarte kleding. “Rouw in de kerk brengen”, legde mijn vriend uit. Er ging wat vanuit, zoveel bedroefde mensen voorin de gemeente. Tegelijkertijd rees bij mij de vraag ‘Is dat nu gebruikelijk?’ Maanden later werd mijn neefje geboren. Met glimmende gezichten hoorden we aan hoe er werd meegedeeld dat de familie Pellegrom een zoontje had ontvangen. Dat wist iedereen natuurlijk al, want een dorp is niet voor niets een dorp. “Ja hoor, gebeurt altijd”, legde ik mijn vriend uit. Zomaar wat tradities rondom het invullen van de eredienst. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar we doen het allemaal net op een andere manier. Is dat goed, is dat fout? Ik weet niet. Kerkelijke tradities, ze zijn het bestuderen waard!

----

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

‘Goede’ voornemens

Ik doe het gewoon niet meer. Zeker te weten. Nee hoor, ik ben er nu hélemaal klaar mee! Totdat een prachtexemplaar mij toelachte. “Neem mij mee, mij kun je toch niet laten staan? Daar krijg je spijt van!” En ik liet mij overhalen. Thuis smokkelde ik ze mee naar boven, verstopte ze achter het bureau bij mijn verzameling en had anderhalve dag een schuldgevoel. Daarna besloot ik ze gewoon niet meer te kopen. Inmiddels is mijn collectie weer uitgedijt met twee exemplaren . Ik ben namelijk gek op oude kopjes met bloemen, paprika chips en roze kledingstukken. Hoe goed mijn voornemens ook zijn, ik kan ze vaak niet nakomen. Ligt dat nu aan de marketingtrucs van Lays, de organisatoren van een rommelmarkt of aan de etalages van H&M? Of ben ik misschien zelf de stoorzender? Dat zal het zijn. Laat ik dan maar streng zijn: vanaf morgen eet ik geen paprika chips meer, ik stop met kopjes kopen en draag alleen nog maar rood. Eens even zien of er manieren zijn om deze ‘goede’ voornemens te omzeilen. Want misschien moet ik het daar zoeken. Voornemens? Een waardeloos idee!