“En, nog plannen voor het weekend?”, vraagt mijn rijinstructeur op vrijdagmiddag. Mijn brein somt de dingen op die voor dit weekend in mijn agenda staan. Vrijdagavond catechisatie en jeugdvereniging. Zaterdagvond heb ik afgesproken met de vrienden uit mijn kerkelijke gemeente. Zondag hoop ik twee keer naar de kerk te gaan. Geen van deze drie dingen geef ik als antwoord op zijn vraag. Mijn wangen kleuren rood en het blijft aarzelingwekkend stil. Als mijn 2-uur durende rijles erop zit en ik uit de auto stap, denk ik erover na waarom ik eigenlijk niet eerlijk durfde te zeggen wat mijn plannen waren. Al snel ben ik eruit. Hij zal vast vragen of ik geen betere dingen te doen heb. Of elk weekend er zo uitziet. Als ik de geschiedenis in de Bijbel lees van Petrus die zijn Meester verloochende, vind ik het wel eens moeilijk te begrijpen waarom hij dit deed. Nog minder begrijp ik deze vrijdagmiddag mezelf.
-
Stoelendans
In aanloop op de Amerikaanse verkiezingen worden heel wat debatten en speeches gehouden. Alles – zelfs stoelen – worden uit de kast gehaald om de beste man op de meest hoge stoel van Amerika te krijgen. Een veel gehoord argument om niet voor Obama te kiezen, is dat hij zijn toegezegde beloftes niet waar heeft gemaakt. In een speech van Clint Eastwood, een rasechte Republikein, onderstreept hij dit argument met een lege stoel waarop zogenaamd Obama zit. Vragen naar allerlei toezeggingen die Obama gedaan heeft, worden afgevuurd op de donkere man die bijna vier jaar geleden sprak: “Yes, we can!”. Woordeloos werd nu door hem gesproken: “No, we can’t”. Zeker, de aandacht van het publiek had Eastwood. De trend eastwooding, waarbij lege stoelen worden neergezet uit protest tegen Obama, is geboren. Het lijkt wel stoelendans, langzaam maar zeker viel in de afgelopen periode de ene na de andere kandidaat af. Wie zal overblijven op de laatste stoel als voor de laatste keer de muziek uitgaat…
-
Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.
-
Petje af
Van de 168 uur in de week hoort dit kledingstuk zo’n 4 uur bij mijn outfit. In de spiegel neem ik dit attribuut nog geen minuut per week waar. Toch heb ik er het liefst van elke kleur één. Nog liever heb ik er één die verder niemand heeft. Op Prinsjesdag neem ik mijn petje af voor de originele ontwerpen die staatshoofden en parlementariërs dragen. Ik schaam me best wel als ik hoor dat van mijn hoofd is af te Lezen wat op het etiket – normaal gesproken aan de binnenkant – staat. Ik heb het over mijn zondagse petje. Die witte die, nu de zomer voorbij is, verwisseld wordt met een bruine, zwarte, grijze of een cowboyhoed. Afgelopen week besefte ik dat dit hoofddeksel niet als doel heeft om mijn outfit van die dag aan te vullen. Ik besefte dat kerkelijke tradities zo vaak hun doel voorbij schieten…
