Sinds kort wordt ik geacht om mezelf te verstudentikozen. Niet perse omdat ik nu studeer aan een universiteit en daarmee volgens de Nederlandse wet een student ben of omdat ik studiefinanciering ontvang, waar ik overigens blijer mee ben dan de mensen die voor mij al studiefinanciering kregen omdat ik me nu extra gezegend voel met die maandelijkse bijdrage van het DUO ten opzichte van de studenten die in 2014 zich moeten verstudentikozen. Nee, ik moet verstudentikozen omdat ik nu aspirant-lid ben. En ja, als aspirant-lid spreek je niet over aspirant-lid maar over aspi, niet over studiefinanciering maar over stufie.
Maar één ding van het studentenleven waar ik het meest aan moet wennen is de innige familierelatie op mijn studentenvereniging. Mijn leven is namelijk sinds kort uitgebreid met een pappa, een mamma, 2 broertjes en 2 zusjes.
Opvallend is de manier waarop sommige relaties verlopen of juist niet lopen. Zo kan het zomaar zijn dat mijn moeder ook mijn halfzus is of dat ik volgend jaar met mijn vader trouw.
Hoezo een reformatorische studentenvereniging.. Zou Calvijn, om maar even in de lijn van de reformatie te blijven, ook zo denken over de huwelijkse staat? En die mening hielt hij er niet op na omdat hij inteelt nu zo vervelend vond, lijkt mij.
-
PR
Ik had ooit een voorlichting. Er zouden drie verschillende studentenvereniging zich komen presenteren op een studiedag van de middelbare school. Het was nog maar september dus de studententijd lag nog ver voor ons. Maar toch was zo’n voorlichting erg interessant, want wat is er nu allemaal op het gebied van studentenverenigingen.
Elk groepje studenten stelde zich even voor, liet het logo van de studentenvereniging zien en vertelde dat hun studentenvereniging het allerleukst was.
Toen stelde één van mijn klasgenoten een vraag: ‘Wat is eigenlijk het verschil tussen de verschillende studentenverenigingen?’ De drie verschillende woordvoerders openende alle drie tegelijkertijd hun mond: ‘nou..’ en verder kwamen ze niet. Ze keken elkaar eens aan en er viel een stilte. Die stilte duurde niet lang want wij, als examenklasleerlingen, barste in lachen uit.
Hoe is eigenlijk de voorlichting van de verschillende kerkverbanden? Is het daar ook niet zo dat iedereen precies weet wat de verschillen zijn maar als we dat uit moeten leggen aan mensen die daar nog nooit mee te maken hebben gehad dat we dan niet verder komen dan ‘nou’? Hoe zit dat eigenlijk met die verschillen? Zijn die er wel?
Jazeker zijn die verschillen er, anders zou mijn buurvrouw niet precies de andere kant uitlopen op zondag. Maar die verschillen zijn niet het belangrijkst van ons leven en al helemaal niet van ons geestelijk leven. Als we God smeken om Zijn zegen dan kan Hij toch in elk kerkverband Zijn zegen geven?! Nou..
----
Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.
-
Facebook is echt zo’n vreselijk afgezaagd thema om een column over te schrijven. Gewoon omdat iedereen al een column schrijft over facebook, gewoon omdat iedereen het al over facebook heeft en facebook heel erg belangrijk vind.
Nou, ik heb nog eens een bijzonder verhaal te vertellen over facebook, of eigenlijk over niet-facebook. Dus over alles behalve over facebook. Sinds kort studeer ik namelijk, op de universiteit en bevind ik me dus dagelijks in een seculiere omgeving. In mijn studie staan vaardigheden en praktijk heel hoog op het prioriteitenlijstje. Zo ook in de eerste periode. Wij moesten een redactiegroep vormen en samen een krant schrijven, heel erg leuk natuurlijk, als beginnende studentjes heel actief om een zo hoog mogelijk cijfer te halen, de langstudeerboete was namelijk nog niet van de baan.
We hadden eigenlijk maar één probleem. Een van mijn seculiere redactiegenoten had geen facebook. Gewoon niet, gewoon nooit. Ja, en hoe moet je dan met elkaar communiceren en bestanden delen. Zonder facebook is dat namelijk onmogelijk, toch?! Dus had onze redactiegenoot gewoon pech. Wij praten en onderhandelde gewoon op facebook, en hij deed niet mee, hij mocht niet mee doen.
En toen kwam het grote moment, de evaluatie met de samenwerkingstrainster. Ze had eigenlijk maar één punt. Onze communicatie. Want wat voor stijl was dat, gewoon iemand uitsluiten, gewoon iemand buiten de groep zetten omdat diegene geen facebook heeft. Schandalig. En mijn seculiere klasgenoot? Hij was zeker niet van plan op facebook te nemen.
