(Amerikaanse)romanlezers, dit is een column speciaal voor jullie! Ik heb namelijk, als ervaren romanlezer iets ontdekt en ik wil dat dolgraag met jullie delen. Ik hoop dat jullie het herkennen. Toen ik pas de zoveelste roman terug naar de bibliotheek bracht viel me iets op. Bijna alle romans zijn ongeveer even dik. Dat beeld bleef me bij. Ik zie de hele kast vol romans nog steeds voor me. Ook toen ik het volgende boek in mijn handen nam, verscheen op mijn netvlies steeds het beeld van die kast. Terwijl ik het boek las, vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Toen ik het boek uit had, was de puzzel compleet. Het is helemaal niet gek dat al die boeken ongeveer even dik zijn! Ongeveer alle boeken hebben dezelfde opbouw. Eerst maak je kennis met alle personen in het boek en langzamerhand leer je hun problemen kennen. Na ongeveer driehonderd bladzijden is het dieptepunt compleet. Het is onvoorstelbaar geworden dat het goed komt. Toch overwint het goede het kwade. De laatste bladzijden zijn kort samen te vaten: ‘en ze leefden nog lang en gelukkig.’ Het klinkt als een sprookje…

Beste collega-romanlezer, ik wil je er beslist niet van weerhouden een roman te lezen. Lees maar lekker verder, geniet er van… Maar verdrink er niet in (want eigenlijk zijn romans gewoon sprookjes, sprookjes voor volwassenen.)

Heel veel leesgroetjes!

Een ervaren collega-romanlezer

-

Beste Klaas Vaak,

Hoe gaat het met u? U moet deze eerste vraag niet afdoen als een soort standaardvraag, want ik maak me echt zorgen! U vindt het vast niet leuk om te horen, maar ik merk dat u ouder wordt. Als ik naar de mensen om me heen kijk, zie ik dat zij er ook last van hebben. Veel mensen zien er moe uit en als ik vraag hoe dat komt, zeggen ze dat ze te weinig slapen.

Kunt u dat alstublieft proberen te verbeteren? U moet dan eerder bij ons allemaal komen, dat weet ik wel. Toch, beste Klaas hebben wij dat nodig! Vroeger bromde m’n opa wel eens: ‘Vaak heeft wel vaker kuren.’ Dat mag ook wel, want iedereen presteert wel eens iets minder. Dat is ook helemaal niet erg! Dit gaat alleen wel heel lang duren… het is schadelijk voor onze gezondheid! Er zijn namelijk steeds meer mensen met een slaaptekort. Misschien hebt u het nog nooit gehoord, maar er zijn slimme mensen die beweren dat je van te weinig slapen dommer wordt. Ik ga er van uit dat zij nog genoeg sliepen, anders hadden ze dat vast niet bedacht. Het is alleen wel een belangrijk gegeven, want niemand wil graag dommer worden!

Beste Klaas, ik heb nog één laatste advies: Als u het echt niet alleen af kunt, wilt u dat dan toegeven en op zoek gaan naar een nieuwe hulp?

Een vriendelijke, slaperige groet van een meisje dat zich zorgen maakt.

----

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

Worden als een kind

Kerkverbanden. We hebben ze in overvloed. Het is zelfs al zo erg dat we pas bij godsdienst de module ‘Gereformeerde gezindte’ hadden. Een module vol overeenkomsten en verschillen. Het was een weerspiegeling van de werkelijkheid. Eén ding vonden we wel bijzonder: ‘Waarom al die kerkverbanden?’

Als het aan ons ligt, kan er in elk geval een gedeelte bij elkaar. Dat is sowieso veel positiever. De kerk van het Nieuwe Testament was toch ook één? Dat daar niet veel van over is, is heel jammer!

Ik ben benieuwd hoe het is als we 50 jaar verder zijn. Zouden er dan werkelijk kerkverbanden bij elkaar gekomen zijn? Zouden we dan werkelijk gedaan hebben wat onze ouders nog niet voor elkaar hebben gekregen? Zouden we dan begrepen hebben wat Jezus bedoelde toen Hij tegen Zijn discipelen zei dat ze moesten worden als een kind?

Worden als een kind, dat is belangrijk. Kinderen maken wel ruzie, maar ze maken het ook weer goed. Ze vergeven en VERGETEN. Als we worden als een kind, kunnen we alle ruzies van vroeger vergeten en opzij schuiven. Dan kunnen we samen, met hulp van God, werken aan een toekomst van de kerk!

Beste andere jongeren, ik hoop dat we dezelfde toekomstdroom hebben. Ik hoop dat we samen idealistisch zijn. Dat we samen zeggen: ‘Als ik later groot ben, wil ik worden als een kind!’