Ook deze keer komt ze op me af. Een gevoel van weerzin bevangt me. Ik trek mijn jas wat verder dicht, mijn tas schuif ik wat meer naar mij toe. Vragende ogen, een smekende blik. Een vreemde geur die mij onbekend is, dringt mijn neus binnen. Ik moet moeite doen om niet te kokhalzen. Haar vraag dringt vaag tot mij door: Ze verkoopt kaarten, om vannacht onderdak te kunnen betalen. Snel wend ik mijn blik af. Nee, ook vandaag heb ik niets voor je over.

Als ze naar de volgende loopt die op het station zit te wachten, kan ik mezelf niet bedwingen om toch even om te kijken. Haar wereld, zo anders als die van mij. Misschien voel ik mezelf veel beter dan haar. Misschien wil ik niet in haar leefwereld binnentreden. Ik weet het niet…

Opeens schiet mij het verhaal van de Barmhartige Samaritaan te binnen. Ik roep haar terug, koop een kaart. Haar dankbare blik, zal ik nooit meer vergeten!

-

Grapje?

Hijgend komt ze binnen. Blijkbaar was er nogal het een en ander aan de hand. ‘’Juf, ik ben heel hard geslagen.’’ Verbaasd kijk ik haar aan. ‘’Oh, en wie deed dat dan?’’ vraag ik. Als ik even doorvraag krijg ik er na veel moeite uit dat iemand in de taxi haar heeft geslagen. Natuurlijk kan ik dit als leerkracht niet tolereren, dus bel ik het taxibedrijf op. Na vele keuze menu’s is er dan eindelijk iemand aan de lijn. Maar teleurstellend genoeg, krijg ik te horen dat de desbetreffende taxichauffeur hier niets van weet. Ik begrijp hier helemaal niets van, maar uiteraard is het niet de bedoeling dat er geslagen wordt in de taxi door wie dan ook. Dus ben ik vastbesloten om na schooltijd eens in de taxi te kijken wie dit gedaan zou kunnen hebben. De gehele dag door merk ik dat ze wat onrustig is. Aan het einde van de dag neem ik haar mee voor het vaste begeleidingsmoment. Na enkele minuten hoor ik haar aarzelend zeggen: ‘’Juf…, ik moet u een geheimpje vertellen, het was een grapje...!’’

----

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

Schijnbaar…

Aan het begin van de avond was ze me al opgevallen. Ze zit schuin voor me in de zaal. De vrouw ziet er kwetsbaar uit. Haar kleding lijkt niet al te nieuw meer. Een hond ligt naast haar op de grond. Ik vraag mezelf af wat ze hier komt doen. Het contrast met de overige luisteraars is namelijk zeer groot. Recht voor me zitten een man en vrouw keurig netjes gekleed te luisteren naar de spreker die voorin een lezing geeft over autisme en seksualiteit.

Terwijl ik een probeer te luisteren, dwaalt mijn blik telkens af naar de kwetsbare vrouw met haar hond. Ik zie dat ze aandachtig luistert en al haar aandacht richt op de spreker.

Langzaam doezel ik steeds verder in. De vragenronde is begonnen. Plotseling valt het geroezemoes weg. Het wordt heel stil. Ik schrik wakker. Kijk om me heen. De vrouw is opgestaan…

‘’Ik’’, zo klinkt haar stem, ‘’heb ook autisme.’’ Vol verbazing luister ik naar haar verhaal. De verwaarloosde kleding zie ik niet meer. Schuin voor me staat een krachtige vrouw die de moed heeft om dit te zeggen.