‘Kijk, dat is hem!’ ‘Echt waar? Dat hij zich hier nog durft te vertonen zeg.’ De twee meisjes draaien zich snel om als Sem voorbij loopt. Hij zag ze fluisteren en hij weet ook waar ze het over hadden. Hij slikt en loopt zo snel mogelijk van het schoolplein af. Het is een warboel in zijn hoofd. Enerzijds is hij blij dat hij het vorige week aan zijn ouders en mentor heeft verteld. Dat hij anders is. Dat hij op jongens valt. Maar aan de andere kant zijn de blikken op school bijna niet te verdragen. Iedereen lijkt hem te verachten… maar waarom? Het is niet zijn keuze dat hij zo is en hij worstelt er enorm mee.

Ken jij ook mensen zoals Sem? En hoe ga jij met ze om? De ontdekking dat je homoseksueel bent, is vaak heel heftig voor een jongere. Ze kunnen het een tijd ontkennen of wegduwen, maar ze kunnen zichzelf uiteindelijk niet veranderen. Ze moeten leren omgaan met hun gevoelens en dat is niet makkelijk, aangezien de Heere zegt dat Hij een vrouw voor de man heeft gemaakt. Probeer eens om een gesprek aan te gaan met homoseksuele vrienden en bovenal…voor hen te bidden!

-

Ik mis ze

Bijna anderhalf jaar geleden heb ik met mijn diploma op zak de middelbare school verlaten. Eindelijk kon ik gaan studeren wat ik leuk vond, in plaats van die verplichte vakken te moeten volgen. Nee, ik zou mijn middelbare school niet missen! Het volgen van bepaalde vakken mis ik inderdaad niet, maar iets anders wel. De gezelligheid. De docenten en klasgenoten die mij persoonlijk kenden. De meerwaarde van christelijk onderwijs. Ontelbare herinneringen aan een onbezorgde tijd komen bij mij bovendrijven als ik terug denk aan die zes jaren. Docenten die de handstand maken, op de vierde verdieping door de school fietsen of een gevecht met je aangaan met een schoolboek kom je op de universiteit echt niet meer tegen. Klasgenoten die je mobiel verstoppen, een flesje water boven je hoofd laten leeglopen of je laten afkijken bij wiskunde vind je ook niet meer als je studeert. Ik geef toe, ik mis de middelbare school. Althans, de mensen die daar om me heen waren. Als jij nog op school zit, besef dan dat je in een heel leuke fase van je leven bent, die daarna nooit meer terug komt. Heb je het zo wel eens bekeken? Probeer het eens!

----

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

De 100-jarige man

Vorige week las ik een verhaaltje van Godfried Bomans over een 100-jarige man. Deze man had maar een doel in zijn leven: de oudste man van Nederland worden. Hij had zijn doel bijna bereikt, want er waren nog maar 3 mensen ouder dan hij in het land. En als hij de oudste was, wat dan? De 100-jarige man zei dat hij dan niet meer wilde leven, want dan was zijn doel immers bereikt. Bomans heeft dit verhaal humoristisch geschreven, maar het is eigenlijk een trieste boodschap. Dit verhaal deed me denken aan het spreekwoord: het hebben van de zaak is het einde van het vermaak. Herken jij dit in je leven? Dat je een doel nastreeft en als je het bereikt hebt, geeft het geen voldoening? Deze oude man wilde alsmaar ouder worden, maar hij vergat te genieten van elke dag die hem gegeven werd. Er is altijd wel iets waar je naar wilt streven, zoals een goed tentamencijfer of een diploma. Maar vergeet niet dat het bereiken van je doel geen voldoening zal geven, als je ondertussen niet waardeert wat je al hebt. Kijk eens om je heen en tel je zegeningen!