Herhaling: columnist gezocht. Nog effe snel dit stukje lezen voor ik naar bed ga.

Ik laat m’n oog gaan over de 3 onderwerpen; seksualiteit, kerkverbanden en kerkelijke tradities. Net of de jeugd daarover nadenkt? Tegelijk schrik ik van mijn eigen gedachten. Zijn dat de dingen waar ik zo maar langs heen leef? Of het door mijn depressieve bui van vanavond komt weet ik niet, maar de vraag waar ik de hele dag met mijn gedachten gezeten heb beklemt me ineens. Leven voor het hier en nu. Rennen en vliegen. Geen moment stil gestaan bij onderwerpen die me tot God kunnen brengen. Snel typ ik weer verder in rap tempo op de toetsen van mijn laptop. Stel dat dit stukje niet afkomt!? Het zou van levensbelang kunnen zijn! Er zijn naast mij nog meer mensen die straks op de website van punt uit stukjes gaan lezen, die eveneens stil moeten toegeven dat ze per dag te weinig aan de dingen van God denken. Of het tot schuld wordt? Helaas moet ik voor mezelf bekennen dat er morgen weer een werkdag aankomt; even langs de bieb, nog even m’n krantenwijk, nog even... weer een dag voorbij. Columnist gezocht, Columnist bézocht. Heel even met een gevoel van verdriet en spijt, over de tijd die rustig doortikt, en morgen doortikt in de orde van de dag.

-

Kerkbank

een tijdje geleden bezocht ik eens in de zoveel tijd een andere kerk.. Hoewel het hetzelfde kerkverband was. zag ik toch wel dingen die anders gaan als bij mij in de kerk. Erg? Welnee. Wel een beetje wennen hoor. Het begint al met het feit dat de gemeente in tegenstelling tot mijn eigen gemeente op banken zit die neergeklapt kunnen worden, en aan het eind weer opgeklapt. Klein verschil, die groots kan uitlopen, als je bij een groter verschil aankomt. In mijn eigen gemeente, word na het zingen van het laatste versje namelijk nog een mededeling door de dominee of ouderling gedaan. onder het zingen bekruipt me een angstig gevoel, er zijn namelijk gemeentes die een mededeling als besluit houden maar er zijn ook kerkverbanden die de traditie hebben, gelijk na het zingen op te staan, als dat hier ook zo is.. tijd om het te vragen is er niet meer, en tijd om na te denken evenmin. Het versje is uit.. ik zet me schrap, en ja hoor, daar verdwijnt de zitting onder me vandaan.. gelukkig blijf ik in evenwicht, en kom netjes op mijn benen te staan.. ik haal diep adem..kijk snel om me heen of niemand heeft gezien dat ik toch even een halve seconde van ‘de vloer los was’. dat lijkt mee te vallen..toch maar meer verdieping in de traditie’s van een andere kerk doen..

----

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

Stoplicht

Ik stop voor het rode stoplicht. Een beetje geïrriteerd omdat ik moet wachten kijk ik opzij. Waar de auto’s nu hun weg uit de parkeerplaats kunnen vervolgen. We moeten allemaal wel is wachten op elkaar ‘troost’ ik mezelf. In mijn hoofd trek ik al diepe lijnen naar het geestelijke. De wachtende fietser hier voor het stoplicht wacht op een kans in zijn leven. Het rode licht is zijn levenslijn. Pas bij het groene licht van God’s genade komt er een woord voor hem voorbij. de fietsers achter hem weten misschien wel niet van God en wachten onopgemerkt. Zij drukken niet op het knopje om groen licht te krijgen. Het ‘knopje’ dat het hulpmiddel is om God te vinden door te lezen en te bidden. Af en toen gaat ook het wel is fout voor het stoplicht. Het licht springt op groen, de fietser geeft niet goed de richting aan die hij op wil.. en bam. Iemand anders zit erbovenop. Daar ligt hij. Neergezet op de weg, de weg die schadelijk voor hem bleek te zijn. En de auto’s? zij vervolgend hun weg uit de garage.. weg uit de veiligheid. Op weg naar hun doel. Voorzichtig manoeuvrerend om geen brokken te maken.

groen! Ik vervolg vóórzichtig mijn weg. Ook op weg naar mijn bestemming.