“Alstublieft, mijn ID”, hoor ik mezelf zeggen. Het briefje met de namen en kamernummers kan ik gelukkig vinden in mijn altijd chaotische tas. Hij werpt er een blik op en schuift dan de oranje bezoekerspas over de toonbank. Ik knik vriendelijk en loop verder. Zichtbaar dragen, denk ik nog bij mezelf. Ik klop op de deur van K007 waar een vriendelijk lachend meisje mij van onder haar hoofddoek aankijkt. Ze knikt, ik ben welkom. Schoenen uit, naar binnen maar, haar kamer van krap zes vierkante meter in. Dit is mijn gewoonte, iedere woensdag, want woensdag is stagedag. Welkom in het AZC. Terug in de trein op weg naar huis hoor ik reizigers discussiëren over vluchtelingen die je op een lekke boot terug zou moeten sturen. Dat een vlot meisje met donkerrode krullen het voor de vluchtelingen opneemt, mag niet baten. Mijn gedachten gaan terug naar Fatima,* eenentwintig jaar, geen dagbesteding omdat ze niet mag werken. Altijd op het AZC. Ik vraag me af hoe die reiziger, en hoe wij, zo’n softe behandeling zouden vinden.

* gefingeerde naam omdat het werk vertrouwelijk van aard is.

-

Liturgie = traditie?

In het mooie, nostalgische gebouw van Bijbelschool de Wittenberg luisteren zestien studenten geconcentreerd. ‘Bij Liturgie denken jullie misschien aan die boekjes, die je uitgereikt krijgt aan het begin van bijvoorbeeld een trouwdienst. Of aan de volgorde van de dienst.’ De meeste studenten knikken. ‘Het woord liturgie komt echter van het Latijnse woord Leitourgia en het betekent zo ongeveer dat wat nodig is om de Koning te ontmoeten.’ De jonge docent gaat vol enthousiasme verder en legt uit wat de onderdelen van de dienst willen zeggen en hoe bijna alles wat er gebeurd, in iedere kerk, een doel heeft. Als ik de volgende week in de kerkbank zit denk ik even terug aan deze les. Waardevol. Want waar de votum en groet eerst vaak langs me heen gingen, blijkt nu dat we de dienst in de handen leggen van Hem die machtig is en blijken we door de Allerhoogste Koning zelf begroet te worden. Verwelkomd. Als de traditie gaat leven.

----

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

Populair

Of het aan mij ligt weet ik niet. Misschien heb ik er oog voor, misschien is het echt zo veel. Voor mij loopt een leuke jongedame met een leren jasje. Haar shirt komt iets onder haar jas vandaan en een stuk of acht doodshoofden lachen mij (letterlijk) toe. s’Middags zie ik op hetzelfde station een andere jonge vrouw, helemaal in het zwart. Een stekelarmband om haar pols. De dood en donkerheid lijken populair te zijn. Normaal in elk geval. Wachtend op de trein vraag ik me af hoe dit komt. En dan, zomaar, borrelt er een idee in mij op. Ergens is het met de dood behept zijn van onze samenleving zo vreemd niet, het zicht op de Levende is immers kwijt? Zouden de meiden zonder naam, die ik in het voorbijgaan zag, iets over Hem weten? Een schrikbarende ontwikkeling, misschien ja. Of een teken dat er een grote opdracht voor ons ligt?