Op de een of andere manier voelde ik me nogal leeg toen ik die ochtend vertrok. Hoe dat kwam? Geen idee. M’n tas zat stevig op de bagagedrager geklemd, veilig. Maar ondanks het mooie weer en de meewind waar ik van kon genieten voelde ik me alles behalve veilig. Dat gebeurd wel meer, maar nu was het anders. Alsof ik iets miste, geen idee wat het was. Ik overschreed de veilige grenzen van mijn woonplaats, op weg naar school. Lege broekzakken. Ik was vertrokken en had m’n identiteit achtergelaten. Ik fietste rond als een niemand. Enige reden om mijn bestaan aan te tonen betekende een fikse boete.

Ik ben er zonder kleerscheuren van af gekomen, gelukkig. Jammer eigenlijk, dat het zo moet. Het schijnt op deze kleine bol nodig te zijn om aan te kunnen tonen dat je bent wie je bent. Dan mag je dankbaar zijn dat we een Schepper hebben. We zijn allemaal gemaakt naar Zijn evenbeeld. Bij erkenning is een ID geheel overbodig.

-

Hokje gezocht

We blazen met z’n allen door een rietje in een enorme beker water. De belletjesberg wordt hoger en hoger, maar als je een poosje wacht, zijn ze weer verdwenen. Zo is het ook met ons leven, vergankelijk. Toch kunnen we in zo’n korte tijd veel kwaads aanrichten: we blazen het zuivere water in belletjes, we stoppen iedereen in hokjes en vakjes. De een kan de ander niet luchten of zien, één enkel woord kan een nieuwe kerkbreuk veroorzaken. Best erg. Als onze Frans luistervaardigheidsniveau laag ligt, is nog te begrijpen. Maar wat betreft onze eigen taal? Soms schijnt het nogal moeilijk te zijn om je standpunt op een normale manier te verwoorden of een mening op de juiste wijze te ontvangen. Waar is ons geloof in een algemene, christelijke kerk? Ergens op zolder, onder een dikke laag stof? De hokjesbehoefte van kerkelijk Nederland groeit, maar de opvulling wordt minder en minder. Eigenaardig, of toch niet?

---

Wat vind jij van deze columns? Stuur je beoordeling in via de reactiemogelijkheid. Geef een cijfer per column of een algeheel cijfer. Wie moeten volgens jou de nieuwe columnisten van Puntuit worden.

-

Kleur bekennen

Het is als een pan soep met ongelofelijk veel soorten groenten, het is als een regenboog. Hoe tijdens de spraakverwarring bij de torenbouw van Babel iedereen uitelkaar ging, komen hier alle kleuren en talen weer bij elkaar. Waar ik het over heb? Nederland.

Lekker cultuur snuiven in Den Haag. Ik wist niet wat ik zag. Het leek wel een stukje buitenland in het binnenland. Alle kleuren kwamen voorbijlopen, ons frisse Hollandse huidkleurtje viel weg in de grote massa die door een megapoort Chinatown in liep. Een stel liep kwetterend voorbij. Voor mij spraken ze allemaal Arabisch.

Zoete, warme geuren vulden de lucht, ik werd helemaal blij van binnen: een stukje Nederland in de immense massa. Ze verkochten oliebollen. Typisch Nederlands, toch?

Een beetje kleur in onze maatschappij is niet erg, het heeft zo z’n voordelen. In zo’n land als de onze kan je pas echt kleur bekennen.