Ik heb geen negatief gevoel bij wat toen is gebeurd. Voor getroffenen werd er van alles georganiseerd en daardoor heb ik mijn vrouw leren kennen, met wie ik twee jaar geleden ons zoontje Lex kreeg. Ik ontmoette ook andere jongeren. Zo kon er van iets verschrikkelijks iets moois groeien. Bovendien kon ik door de opgelopen beperkingen mijn beroep als schilder niet langer uitoefenen en ben ik gaan studeren, waardoor ik een goede baan heb gekregen. Een geluk bij een ongeluk.
Ik studeer nog steeds en moet nog vaak mijn verhaal vertellen aan leerlingen. Dan wordt wel duidelijk dat er een stuk van mijn leven weg is. Ik wilde keeper worden op het hoogste niveau en heb me teruggevochten in het doel. Het hoofd wilde wel, maar de aangetaste gewrichten in de schouder laten alleen keepen in een vriendenelftal toe. Dat zijn de overblijfsels. Zoals mijn vrouw – die ten tijde van 'de brand' op de wc zat en door de hitte de deur niet meer openkreeg – elk halfjaar de longarts moet bezoeken en in kleine gesloten ruimtes in paniek kan raken.
Tijdens de laatste Oud en Nieuw gebeurde het weer. Stak iemand vuurwerk af, waar mijn hand nog boven zat en tweedegraads verbrand raakte. Toen m'n vader belde en 'Gelukkig Nieuwjaar' zei, heb ik het niet meteen verteld. Anders zouden ze meteen bezorgd raken. Zij hebben alles meegemaakt. Toen ze er laatst tijdens een verjaardag over spraken, liepen de tranen over hun wangen. Dan weet je dat ze het er nog steeds moeilijk mee hebben. Het heeft bij mij een plek, maar zal altijd terugkomen. Ik heb nu een nieuw doel: Lex grootbrengen.
