Als ik terugdenk aan de beginperiode na de ramp, vraag ik mezelf af hoe we toen uit konden gaan, terwijl we er zó uitzagen. Het hielp dat iedereen het in Volendam accepteerde omdat we met zovelen waren. We hebben elkaar. Als je alleen loopt en je wordt bekeken, voelt dat toch anders. Dan kan dat aan je vertrouwen gaan knagen. Op m'n werk in Amsterdam zien de vaste klanten het niet eens meer. Het is gewoon geworden. En nog steeds als we uitgaan, is het gezellig. Alcohol kan emoties losmaken, maar als dat eens gebeurt, zeggen we meestal: nou effe gezellig doen, morgen praten we daar verder over.
Tien jaar! Wat zijn ze snel gegaan. Toen keek je niet verder dan morgen. Ik kon niet eens meer schrijven met die handen. Die zijn flink toegetakeld, maar ik ben op de computer sneller dan mijn collega's. Je went jezelf noodgedwongen een andere manier aan. Alleen met knoopjes los en vast maken heb ik moeite. Dan kan ik soms kwaad worden. Het is met alles een kwestie van doen. En dan vind je al gauw alles gewoon. Weer naar school gaan, aan het werk. Of dat zo gewoon is? Wij vinden van wel. Daar mogen we misschien best trots op zijn. Mijn ouders zullen dat ook gerust zijn.
