Zou ik ook zo sterk geweest zijn als ik de enige was geweest? Dat vraag ik me wel eens af, ja. Hier waren direct zoveel jongeren met brandwonden. Dat scheelde enorm.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe kinderen op mij zouden reageren. Was er ook een beetje bang voor. Op een gegeven moment weet je dat de confrontaties kunnen komen. Dan passeer je een groep jongetjes en hoor je de één tegen de ander zeggen: 'Durf jij het te vragen?' Ik denk dat deze generatie kinderen bewuster opgroeit. Van de beelden in de Volendamse straten en de verhalen van hun ouders kennen ze de situatie. Dat geeft ze wellicht een wijze les mee. Dat als er eens iets in hun klas gebeurt met een klasgenoot, iets fysieks, brandwonden of een handicap, dat ze dan meer begrip en acceptatie voelen.
Een lichaam is tot veel in staat. Toen ik in 2004 boven op de Mont Blanc was geweest en daarna weer was afgedaald en onderaan stond, gaf dat de grootste kick uit mijn leven. Zo'n indrukwekkende ervaring. Ik wilde 's avonds eigenlijk niet naar bed, wilde niet slapen. Ik wilde iedereen vertellen dat ik daar zelf was gekomen. Terwijl ik mezelf geen bergbeklimmer mag noemen. Het was een bevestiging van wat mijn lijf nog aankan.
