Nietsvermoedend zit ik daar, tijdens de receptie. Totdat hij bij me komt zitten. Hij kijkt me aan, en ik hem, en daar is plotseling die bijzondere 'klik' die ons leven gaat veranderen. Ik weet het zeker!
"Wil je ook een witte wijn?" klinkt zijn stem. Hoe kan ik dat nou afslaan... Samen genieten we en praten verder. Voordat ik het weet is de avond voorbij. Het lijkt wel een droom.
De volgende ochtend kijk ik op m'n mail. Natuurlijk is daar die felbegeerde e-mail. "Hij heeft ook aan mij gedacht!" denk ik meteen. En ja, dat deze avond voor herhaling vatbaar is, hoeft hij mij niet te vertellen.
Heerlijk, dat moment, een paar weken later. Hij loopt voor me uit. "Wat een stoere bink!" schiet het door mij heen. Door de prikkelbosjes (mijn panty scheurt aan alle kanten) klimmen we naar het hoogste punt van het duin. Ik kijk mijn ogen uit hoe hij daar neerstrijkt op deze zonnige dag in het zachte zand. Zo zitten we daar een tijdje. Ik voel dat hij wat wil gaan zeggen, onrustig kijkt hij van links naar rechts. Dan neemt hij een diepe zucht en... vraagt wat hij vragen wil. Natuurlijk zeg ik: "Ja!" Hoe kan ik zo'n lieve jongen naar huis sturen zonder zelf mee te gaan en ons grote nieuws te vertellen?
Hij staat op en baant voor mij uit een weg door de prikkelbosjes, terug naar het strand. Ik geef hem mijn hand, zijn stem doorklinkt van één en al geluk als hij zegt: "Van bruiloft komt bruiloft, sweetheart!"
"Ik weet dat dit mij voor altijd zekerheid zal geven, sweetheart!" denk ik in mijzelf.
