'Ze is al 21 jaar. Het wordt onderhand wel tijd voor verkering', vinden haar ouders. Corine heeft nog steeds de ware niet ontmoet.. Maar als Corine in de zomervakantie een weekje met vriendinnen naar een camping gaat, krijgen haar ouders weer wat hoop. Misschien ontmoet ze daar wel dé jongen..

Een telefoontje van Corine in die vakantieweek, doet de hoop van haar ouders in duigen vallen: 'Er zijn alleen maar meiden op de camping..'
Toch is dat niet helemaal waar. Er zijn geen jongens op de camping, maar wel één die er woont, en werkt. Dat vertelt ze er niet bij.. Ron, de jonge beheerder, vindt ze maar wat leuk! Ze is helemaal in de wolken! Maar haar verlegen karakter zit haar nogal eens in de weg..

Op een keer komt hij even bij hun caravan langs om te vragen of ze die avond mee gaan met een wandeling. Corine zit aan de voorkant van de bank in de caravan, met met haar benen over de leuning. Ineens hoort ze zíjn stem! Van schrik laat ze zich achterover vallen. Hij kan haar hoofd niet zien, door de muur waar de bank tegen staat. Wel haar voeten, want de muur is net te kort om die te verbergen.. Wat zal ze doen? Blijven liggen, en hopen dat hij denkt dat de voeten van iemand anders zijn? Of toch maar voor de dag komen? Ze kiest voor het eerste, want ze durft niet overeind te komen, omdat ze zich voor voor haar schrikreactie van net schaamt. Wat zal hij dan wel van haar denken?

Ron praat met de andere meiden, maar kijkt ondertussen wel rond. Dat leuke blonde meisje ziet hij niet, maar wel twee voeten. Van wie zouden ze zijn?

Daar komt hij later achter.. Want ondanks deze blunder durft Corine als ze thuis komt wel een bedankje te sturen voor de leuke vakantie!! Tot haar verrassing schrijft Ron terug! Dit is het begin van vele brieven, en algauw ook van hun relatie! Wat zijn Corines ouders verbaast als ze verkering heeft met een jongen van 'de camping waar geen jongens waren'...

(De namen Ron en Corine zijn verzonnen){jcomments on}