Ik was 24 jaar toen mijn vader mij vertelde dat hij verkering had. Dat sloeg in als een bom. Ik wist er eigenlijk geen raad mee. Had het er eerlijk gezegd ook moeilijk mee.
Mijn moeder was namelijk nog maar kort daarvoor als gevolg van een tragisch ongeval overleden. De vrouw aan wie mijn vader kennis had was voor mij geen onbekende. Ze had vier kinderen uit een eerder huwelijk. Een jaar later is hij met haar getrouwd en kwam zij,samen met haar kinderen, bij ons in huis wonen. Ik kreeg er toen naast een tweede moeder opeens drie 'stiefzusjes' en een 'stiefbroer' bij. Niet gemakkelijk zowel voor hen als voor mijn zus en mij.
Maar wat ik vantevoren nooit had kunnen denken gebeurde. Ik vond één van mijn stiefzussen erg aardig en ik merkte dat dat wederzijds was. En zo begon er iets te 'groeien'. We waren verliefd! Ze was alleen nog erg jong. We scheelden tien jaar. De verkering moest daarom voorlopig geheim blijven vonden 'onze' ouders. Bovendien woonden we 'samen' onder één dak. Daarom vonden onze ouders dat het beter was dat ik uit huis ging. Ik vond dat natuurlijk niet leuk maar had daar anderzijds alle begrip voor.
Ik ben toen op kamers gaan wonen. De verkering bleef gelukkig aan. Wat waren we blij en opgelucht toen we samen voor de dag konden komen en onze relatie niet langer geheim hoefden te houden.
Enkele jaren later zijn we gelukkig getrouwd. En dat nu alweer ruim zesentwintig jaar. Maar 'onze' vader inmiddels nog langer. Hij is dit jaar met zijn tweede vrouw al dertig jaar gelukkig getrouwd. Over levensleiding gesproken!{jcomments on}
