Sissend en knarsend kwam de trein op het Londense Charring cross station tot stilstand.
Honderden mensen krioelden dooreen. Daartussen liep mijn a.s. collega uit Nederland, getooid met een witte anjer volgens afspraak.
Yes ! daar kreeg ik haar in het oog, ook al vanwege twee enorme koffers, die ze mee zeulde.
Zo te zien een aardig meisje, maar wat die meiden allemaal meeslepen was mij een raadsel. Kon maar net in een Austin mini.
Laat ze nu in de zelfde straat waar ik woonde een kamer krijgen!
Volgende morgen.
Samen naar de bushalte wandelen, met een rode Dubbeldekker naar Galton Flowershop.
...Na verloop van tijd begon ik haar toch wel leuk te vinden. Dronken koffie aan de overkant in de branderij annex tearoom of gingen naar Pancakehouse.
We kregen samen tijd voor de lunch, konden we weer even nederlands praten.
Met goed weer liepen we naar een park, waar we op een bankje onze lunch nuttigden.
Ikzelf sneed dan verse bruine boterhammen af en smeerde daar dik pindakaas op.
Haar begerige blikken moeten me opgevallen zijn, want voortaan deelden we brood en pot!
Een snelle Eekhoorn vond samen delen ook gezellig,die at uit je hand. Op een keer namen z'n vlijmscherpe tandjes een stuk vel van mee. ( keek te veel naar haar denk ik ) .
Oei na enkele maanden bleek mijn verblijfsvergunning af te lopen; ik moest naar huis.
Bij de voordeur gebeurde het: .. de eerste zoen!.... Hoera dacht ik.
Nou die laatste weken liep ik op vleugels, dat snap je!
Plan gesmeed. Twintig weken moest ze nog in Londen blijven. Zou ze mij niet vergeten?
Iedere week een bloemetje , dat was het!
Een collega zou er voor zorgen:
1e week 20 rode roosjes, met een korte groet.
2e week 19 rode roosjes, met een korte groet
3e week 18 rode roosjes, enz altijd een kaartje er bij.
Vijf maanden wachten. Zou ze nog .....
Yes ! Daar kwam ze ... met de boot van Dover naar Hoek van Holland.
We konden onze vriendschap voort zetten en nu na bijna veertig jaar klikt het nog steeds en je gelooft het niet: z' is nog steeds dol op peanutbutter.{jcomments on}
