Het zal februari 1994 geweest zijn dat mijn moeder een oproepje in de krant las, met de tekst: "Wie stuurt VN-soldaat een brief of kaart voor zijn verjaardag?"
Ze liet het aan mij lezen en zei er gelijk bij: "Dat is iets voor jou, jij schudt de brieven uit je mouw!"
Ik zat helemaal niet te wachten op een dergelijk contact, maar mijn nieuwsgierigheid won het en ik besloot om een brief te schrijven.
Het was een brief waarin ik iets over mezelf vertelde, hem natuurlijk feliciteerde en gelijk aangaf dat ik het erg leuk zou vinden als hij terugschreef, omdat ik erg benieuwd was hoe dat zijn leven er daar uitzag, maar ik vermeldde er wel bij: alleen als hij er tijd voor had en dat hij het zeker niet als een verplichting moest zien.
Brief op de post gedaan en er niet meer over nagedacht.
Twee weken later lag er een brief op de mat met een buitenlandse postzegel...
Juist ja! Een brief uit Joegoslavië! Hij was erg blij met de brief en vond het erg leuk om iets te vertellen over zijn leven daar. Zo ontstond een briefwisseling. En later belde hij me soms ook op.
Toen ik jarig was in mei, was hij met verlof in Nederland. In zijn laatste brief schreef hij dat hij een verrassing voor me had. Ik ging uit van een bos bloemen. Maar de verrassing was nog mooier: hij kwam zelf!
Het klikte meteen. Nog geen twee weken later hadden we verkering. Maar hij moest weer terug naar Joegoslavië!! Het belcontact en de briefwisseling werd alleen maar intensiever. En uiteindelijk kwam hij voorgoed in Nederland terug.
Achteraf vertelde hij mij dat hij ongeveer 200(!!) brieven en kaarten heeft gehad. Waar ook heuse huwelijksaanzoeken bijzaten... Maar hij heeft alleen mijn brief uitgekozen en mij teruggeschreven. De belangrijkste redenen waren dat ik zo vrijblijvend was in de brief en omdat ik zo'n mooi handschrift had!
Is dat niet bijzonder? Noem het gerust een wonder!
Inmiddels zijn we al 13,5 jaar gelukkig getrouwd en hebben we 4 prachtige kinderen.
