Ik snap dat je van voetbal kunt houden. Ook dat je hartstochtelijk vóór je land kunt zijn. Ik moet wel, want ik woon in Zuid-Amerika. Daardoor weet ik dat ds. Van den Belt gelijk had toen hij onlangs schreef dat reformatorische christenen in het buitenland qua voetbal doorgaans geen geheelonthouders zijn.
Daar kwam ik wel achter toen een ouderling uit de bergen die iedere zondag toch trouw de Westminster opzegt, me laatst zomaar beloofde voor het Nederlands elftal te zullen bidden. Zijn Hollandse ambtsbroeders baden de laatste weken wat anders, geloof ik. Maar bij alles wat je kunt snappen, één ding absoluut niet. Dat je zo'n evenement als het WK graag naar Nederland zou willen halen. Of de Olympische Spelen, de Tour de France, de Giro d'Italia. Toch gingen Ruud Gullit en Johan Cruijff het namens ons allen (!?) op de fiets bij de FIFA bepleiten. Wat levert dat in vredesnaam op, een WK in Nederland? Roem, eer, aandacht, geld? Als je er al belangstelling voor zou hebben, is de kans levensgroot dat je bedrogen uitkomt. Je land wordt uitgeleefd, het bestuur tijdelijk overgenomen, opbrengsten vallen weg tegen schadeposten, anderen gaan er met het geld vandoor. Tel uit je winst.
Laat de politiek zo verstandig zijn als in 1925. Toen voerden CHU-minister ds. De Visser en ARP-kamerlid ds. Visscher een boeiende exegetische discussie over het Bijbelwoord "de lichamelijke oefening is tot weinig nut". Ds. Visscher won. Een geplande subsidie van een miljoen voor de Spelen ging niet door. Dát waren nog eens tijden!
