De Verenigde Naties zien zich gesteld voor de grootste catastrofe in hun geschiedenis, die zelfs de zeebeving en de daaropvolgende tsunami van Kerst 2004 qua omvang ver overtreft.
Toen ik van de ramp vernam, dacht ik aanvankelijk nog dat het een ver-van-mijn-bedshow zou zijn. En hoewel het leed voor mij persoonlijk nog steeds niet erg persoonlijk is, ken ik wel de mensen die direct met de gevolgen van het natuurgeweld geconfronteerd worden. Adoptiekinderen onder de zeker 230.000 slachtoffers of onder de talloze vermisten, familie of kennissen die juist op dat moment zo’n kindje op kwam halen, of anderszins. Ik denk dat we op deze manier allemaal onze eigen naschokken meemaken. En dus kunnen meeleven.