We waren, voor alle zekerheid, bij de beste dokter in onze woonplaats. De goede man liet niets aan het toeval over en onderwierp mijn vrouw aan een uitgebreide echografische screening. Daardoor wisten we al gauw dat het een jongen was en kenden we vroeg de trekken van zijn gezicht. Verder was hij vanwege een kleine placenta vooral te klein en te mager. De navelstreng –te kort!– zat tweemaal rond z’n nekje. Hij leed honger, getuige het gesabbel op de glibberige draad en daarbij was een abnormaal lange tong te zien.Je kunt je onze ouderlijke gesprekken voorstellen na deze digitale ontmoetingen met onze jongste spruit. Al voor de geboorte een zorgenkind! We zijn de wetenschap dankbaar voor de goede medicatie. Een deel van de zorgen hadden we echter kunnen missen als kiespijn. Toen we onze Thimo op 23 januari in onze armen sloten, was hij nog steeds klein, maar kerngezond. Soli Deo Gloria!