Het komt echter ook geregeld voor dat je een wit voetje haalt. Niet, zoals gebruikelijk, bij iemand die over je gesteld is, maar bijvoorbeeld wanneer je met je tweewieler zonder winterbanden over nog niet gepekelde wegen glibbert. Mijn eigen teller staat op twee. En het zou zo erg niet zijn als het bij dat witte voetje bleef.
Helaas! Kneuzingen en schaafwonden behoren tot het dagelijks lot van de fietser en naast rood en wit is ook blauw een veelvoorkomende kleur op het lichaam. Nationaler gevoel is nauwelijks denkbaar. En zoals altijd duurt het even voordat iets blauws verdwenen is. De smurf bestaat tenslotte ook al meer dan vijftig jaar. Ik vind dan ook dat er momenteel genoeg blauwtjes zijn gelopen door de gladheid. Met de verkiezingen voor de gemeenteraad in het vooruitzicht, kunnen de plannen voor ‘meer blauw op straat’ wat mij betreft weer in de ijskast.
