Tja, het gaat kinderen vaak makkelijk af. Even een praatje maken met iemand, meestal geheel onbekend. Ook al krijgen ze nauwelijks wederhoor. En maar al te vaak ontbreekt het ook aan een veilige omgeving, de zogeheten rugdekking. Want eindigt zo'n gesprek niet vaak met: „Waar is je moeder?"
Na de kindertijd komen zulke gesprekken minder voor. Waar is die heerlijke openheid en eerlijkheid van ons kind-zijn gebleven? Zouden we ooit een gesprek beginnen tegen een buitenlander zonder dat er bekenden in de buurt zijn? Ja maar, je moet niet vergeten in wat voor maatschappij we nu leven... Is dat wel een gegrond excuus? Moeten we als christenen niet zijn als een kind? Open en eerlijk naar onze naaste toe!