Na een heerlijk ontbijt vertrokken wij richting een dorpje Pomazanie. De reis er naartoe was al een hele belevenis. Al hobbelend over de zandwegen van Oekraïne werden de slaapkoppen onder ons helemaal wakker 😉
Onze eerste ontmoeting was met een man die niet kan lopen. Het was confronterend hem te zien. Hij zit hele dagen in zijn bed omdat het zo koud is en de staat van zijn huis is vreselijk. Zijn ouders zijn overleden toen hij vijf jaar oud was en ook zijn zus is later overleden. Nu woont hij al jaren alleen in zijn huis. Zijn vrienden bezoeken hem weleens, maar zij geven hem niet altijd goede adviezen. Zo hebben zij hem overtuigd om onze hulp niet aan te nemen. Hij krijgt weleens bezoek van onze tolk, die probeert zijn hart warm te maken voor het Evangelie. Wij hebben voor deze man gezongen en hem wat spulletjes gegeven die hij kon repareren. Na een gebed voor deze man moesten wij zonder dat wij mochten helpen weer vertrekken.
Tijd voor een volgend bezoek. Deze keer ontmoeten we een vrouw met haar dochtertje. Deze vrouw is wees en woont samen met haar man, broer en schoonzus in hun huisje van klei. Ze was dankbaar voor de kolen, kleding en etenswaren die wij haar brachten.
Bij de kerk aangekomen, wachtte ons een warm ontvangst. Drie vrouwen hadden een uitgebreide maaltijd voor ons bereid. En dat allemaal op een kookpitje.
Bij onze verblijfplaats kwamen kinderen van een kinderopvangcentrum. Met deze kinderen hebben we een muziekinstrument gemaakt van pollepels en spelletjes gedaan. Erg leuk om de kinderen te zien genieten van de activiteiten.
Vanavond hebben we afscheid genomen van onze Oekraïense vrienden. Wij hebben allemaal verteld hoe wij alles ervaren hebben en hoe dankbaar wij zijn voor wat zij ons hebben laten zien. Heel bijzonder was het om te horen hoe blij en dankbaar zij met ons waren en wij met hen. Ondanks onze taalbarrière was er veel verbondenheid!
Een groep jongeren reist met de stichting Kom over en help door Oekraïne en Moldavië. Ondertussen bloggen en vloggen ze over hun avonturen. Deel 3.
