-

Woensdag 22 januari

Romeinen 9:27-29 Een rest wordt behouden.

Gaf Paulus gisteren vanuit de Schrift licht over Gods erbij trekken van de heidenvolken, vandaag laat hij in onze verzen zien dat Jesaja al heeft gezegd dat het aan Abraham beloofde talrijke volk wel drastisch verkleind kan worden. Het is Paulus’ ervaring dat veel Joden niet tot geloof in de Christus der Schriften komen, vergeleken met het hele volk. Het is maar een overblijfsel, een rest. Zo kan het dus ook nog aflopen! Elke trots op Joodse afstamming en ieder automatisme dat Gods volk natuurlijk altijd in Gods zegen zal delen, snijdt Paulus hier af omdat God Zelf dat afsnijdt.

Het komt echt alleen op geloof en bekering aan. Wel is het opvallend dat er dan toch een rest overblijft; dat God Zijn volk niet helemaal van de kaart veegt, zoals de steden Sodom en Gomorra.

Maar opnieuw is dat alleen aan God zelf te danken; aan Zijn eens gegeven belofte en niet aan Israëls vroomheid.

O, als God Zijn volk niet vasthield in Zijn verbondstrouw, wat zou er dan van Israël terechtkomen? En – precies hetzelfde – als God Zijn kerk niet vasthield, wat zou er dan van alle gelovigen terechtkomen? Als we dat beseffen, dan is alle eigenroem uitgesloten en leven we van onverdiende zaligheden, die we van God in Christus genieten mogen.

-

Vrijdag 24 januari

Romeinen 10:1-4 Paulus’ voorbede.

Het hartzeer waar Paulus in hoofdstuk 9 van sprak, komt nog eens naar voren als hij zijn genegenheid (letterlijk: welbehagen – zoals God dat volgens de engelenzang in mensen heeft!) voor zijn broeders noemt. Hoewel zijn geloofsgenoten in Christus uit de heidenen ook broeders zijn, geeft hij zijn broederschap met Israël niet op. Hij bidt dan ook voor hen, ondanks dat hij zojuist Gods vrijmachtig handelen benadrukt heeft. Ondanks Gods raadsplan van waaruit Hij verkiezend handelt, kan Paulus om het behoud van Israël bidden. Dat is nu juist de vrijmoedigheid van het geloof dat nooit teveel van God verwachten kan. Ook als het bijvoorbeeld om jouw afgedwaalde familieleden, vrienden of gemeenteleden gaat. Hij spreekt ook uit eigen ervaring als hij betuigt dat de Joden een ijver voor God hebben. Hij kende immers zelf ook de gerechtigheid Gods niet, hoewel de wet ervan speekt (zie hoofdstuk 3 :21v). Israël onderwerpt zich ijverig aan de wet, maar juist daardoor niet aan de rechtvaardigheid die God blijkens diezelfde wet in de beloofde Christus geeft. De voorbede voor Israël mag niet alleen bij Joodse christenen gevonden worden. Zij behoort in onze erediensten en in onze persoonlijke gebeden een plaats te hebben. Bid om de echte vrede van Jeruzalem!

-

Zondag 26 januari

Romeinen 10:9-11 Wie niet beschaamd wordt.

Het gaat Paulus om de juiste belijdenis en het juiste belijden. Wat moet beleden worden? Dat Jezus de Kurios is en dat God Hem uit de doden heeft opgewekt. Dat lijkt een heel korte belijdenis, maar als u bedenkt dat de Romeinen hun keizer (kurios) tot instandhouding van het immense rijk goddelijke aanbidding verschuldigd waren en dat de Grieken een opstaan uit de dood ronduit belachelijk vonden, dan beleed een christen in die tijd heel wat. Het gaat nog steeds om een geloof in Jezus van Nazaret de Gekruisigde als Heere, als Verzoener van mijn zonden en als mijn Levensvorst in leven en sterven.

Waar het geloofscontact in mijn binnenkamer wordt gelegd door Hem, daar ontstaat in de rijping van hat proces van Hem steeds beter leren kennen en Hem steeds meer nodig krijgen de behoefte om wat ik met mijn hart mag geloven ook met mijn mondt te belijden. Paulus wijst erop dat die geloofsbelijdenis al bij de profeten voorkomt, namelijk in de Griekse vertaling van Jesaja 28:16: ‘Wie op Hem zijn geloof bouwt, zal niet beschaamd worden.’ Wie gelooft in de Heere, zal niet teleurgesteld worden. Er is namelijk in de hele wereld niets en niemand zo zeker als de Heere en Zijn beloftewoord. Zullen we met ons zwakke geloof daar goed aan denken?

----

Maandag 27 januari

Romeinen 10:12 en 13 Jezus is Heere over Jood en Griek.

Gisteren lazen we wat Paulus over het ware geloofsbelijden schrijft. Hij wees daarbij ook op de Schrift, op Jesaja 28. Nu doet hij dat weer en komt met een citaat uit Joël 2. Hij is immers bezig Gods openbaring in Jezus Christus uit de Schrift te ‘bewijzen’, zodat de Joden zullen zien dat alles allang in de wet en de profeten geschreven staat. Paulus denkt eerst aan de Joden. Zij hebben Christus ook te belijden. Er is in dat opzicht geen onderscheid meer tussen de Joden en de andere volken, die Paulus voor het gemak met Grieken aanduidt. Ieder heeft Christus als Heere nodig. Het woord Kurios is in de Griekse vertaling van de Hebreeuwse Schrift altijd de naam van de Heere, de God van het verbond. Paulus geeft die naam ook aan Jezus, de Zoon van God, die Jood en Griek met die naam mogen aanroepen. Aanroepen is hetzelfde als belijden. Abraham riep God al aan en beleed daarmee zijn afhankelijkheid van Hem. En als jongeman had Paulus meegemaakt dat Stefanus stervende de naam van de Heere Jezus aanriep. Inderdaad wie Jezus aanroept in de nood, voor leven en sterven, die vindt genade, oneindig groot. Wat dat betreft kunnen we niet groot genoeg van Hem denken. Hij is rijk voor allen die Hem aanriepen uit eigen armoede.

-

Dinsdag 21 januari

Romeinen 9:24-26 Heidenen behoren ook tot Gods volk.

Het gaat in de hoofdstukken 9 tot 11 steeds over Gods handelen met de Joden en met de heidenvolken. In de vandaag gelezen verzen ziet Paulus in de profetie van Hosea zelfs dat God Zijn volk wegens hun ongeloof verstoot en het Niet-Mijn-volk noemt, maar de heidenvolken, die in feite niet tot Zijn volk behoren, erbij haalt en hen noemt: Mijn-volk. Dat is wel vrijmoedig van Paulus, want als we Hosea 1 en 2 lezen gaat het toch alleen over het afvallige Israël dat de HEERE aanneemt als Zijn volk.

Maar deze vrijmoedigheid vindt haar grond in Gods vrijmacht. Het grote wonder van het in Jezus Christus gekomen heil is immers dat de Heere Zich ontfermt over degenen die niet meer het recht hebben zich Zijn volk te noemen. Het is inderdaad de rechtvaardiging van de goddeloze, die als thema van heel de brief aan de Romeinen ook Gods handelen met Israël en de volken bepaalt! We kunnen in het spoor van Paulus dus nooit te groot denken van Gods zondaarsliefde. Behoor jij ook tot die van nature rechteloze zondaars, voor wie het wonder van Gods ontfermende genade steeds maar groter wordt? De verloren zoon besefte het ook zo goed, dat hij het zoonschap had verspeeld, maar de Vader nam hem aan. Zalig al wie onder Gods ontfermende handen komt schuilen!