Henk Post (22) uit Urk
Henk Post kan sinds een ernstig ongeluk in 2006 niet praten, niet eten en niet lopen. Na anderhalf jaar in een diepe coma te hebben gelegen, ontwaakte Henk en kon hij stukje bij beetje steeds meer. En die trend zet wonderlijk genoeg door, vertelt Elma Post, moeder van Henk. „Het is echt heel bijzonder. Hij ontwikkelt zich nog steeds. Waar hij bij het uitje alleen nog communiceerde door plaatjes aan te tikken op zijn boordcomputer, typt hij nu zelf al hele zinnen in via het toetsenbord van zijn touchscreen. Het gaat nog heel langzaam, maar hij kan zich wel steeds beter uiten.”
Sinds vorig jaar zijn er veel dingen veranderd. „In oktober 2012 kreeg Henk een elektrische rolstoel. Nu kan hij binnenshuis zelf ergens heen rijden. Dat brengt voor hem vrijheid met zich mee.” Verder worden er via een pompje rechtstreeks medicijnen toegediend die zijn benen ontspannen houden. „Die hield hij vaak gestrekt.”
De grootste verandering had twee weken geleden plaats: een verhuizing. Van de woonlocatie voor jonge gehandicapten in Hattem naar een zorgappartement van InteraktContour in Nunspeet. „Alle nieuwe indrukken brengen voor Henk wel een hoop spanning met zich mee. Ook woonde hij in Hattem samen met jongeren, terwijl hij hier als jongste zit.”
Geloofszaken houden Henk nog onverminderd bezig. In een wachtkamer in een ziekenhuis legde hij onlangs een mooi getuigenis af. Uit de speakers van zijn elektrische rolstoel klonk het: „Jezus is waardig mij te ontvangen.”
-
Daniël Maljaars (15) uit Oostkapelle
„Op het verhaal in Puntuit van vorig jaar heb ik veel waardevolle reacties gehad. Helaas gaat het nu niet zo goed met me. Rond het dagje uit heb ik verschillende keren in het ziekenhuis gelegen vanwege bloedingen rond mijn stoma. Ze bleven daarna lang weg, maar een paar weken geleden begon het weer. Omdat ik last had van duizeligheid, is er bloed geprikt in het ziekenhuis in Goes. Mijn Hb was te laag, dus moest ik blijven. Ik kreeg bloed toegediend en ben ’s avonds laat in een ambulance naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam gebracht. Daar zijn onder narcose hechtingen geplaatst, waarna ik naar huis mocht. De dag erna kreeg ik alweer bloedingen. Donderdag twee weken geleden werd het zo erg dat het niet meer stopte. Mijn vader heeft toen 1-1-2 gebeld en de volgende dag lag ik weer in Rotterdam.
De oorzaak van de bloedingen is dat er door hoge druk van de bloedvaten (door mijn leverziekte) spataderen rond mijn stoma aanwezig zijn. Dit wordt ook wel portale hypertensie genoemd. Vorige week hebben ze een stent geplaatst in de lever, zodat het bloed makkelijker door de lever kan stromen. De TIPS-procedure heet dat. De operatie duurde ongeveer twee uur en is goed gelukt. Zondag mocht ik weer naar huis. Ik hoop voor nu en voor de toekomst de kracht te krijgen van de Heere om de weg te volgen die voor me ligt.”
-
Vanaf 13 februari volgen elke woensdag de interviews van de vier finalisten van dit jaar op de pagina Puntuit.
-
Annet Lindhout (17) uit Poortvliet
„Hoe het nu met me gaat? Die vraag blijf ik moeilijk vinden. Nog steeds wordt er gezocht naar de echte oorzaak van het chronischevermoeidheidssyndroom ME. Alle uitslagen wezen wel uit dat er iets niet goed zit, maar de oorzaak blijft tot nu toe onbekend.
De arts vond in december dat het allemaal te lang duurde. Daarom moest ik toen al starten met de behandeling. Deze behandeling gaat zes tot negen maanden duren. Of ik daarna genezen ben, weet ik niet. Ik merk dat ik steeds minder kan, hoewel anderen dat –denk ik– niet aan mij merken. Ik blijf het eng vinden om af te wachten wat het volgende is wat niet meer lukt.
Gelukkig ben ik wel overgegaan naar 6 vwo. Ik hoop dit jaar examen te doen, maar het is nog de vraag of mijn gezondheid dat toelaat. Dit schooljaar heb ik wel meer kracht dan vorig jaar, hoewel daar tegenover staat dat ik nu dagelijks pijnaanvallen heb. Ik volgde elke dag twee lessen. Door de bijwerkingen van de behandeling, de pijnaanvallen en de griepjes die elkaar snel opvolgen, nemen mijn krachten weer flink af. Daarom blijf ik nu elke maandag thuis.
Na de actie van Puntuit kreeg ik veel kaarten van mensen uit de buurt. Ook werd ik vaak gebeld. Zelf ben ik de maanden na de actie niet buiten geweest, maar via mijn moeder werd er veel gevraagd hoe het met me ging!”
