Voorjaarsvakantie 2010. Geen school, dus tijd voor leuke dingen. Logeren bij je beste vriendin, bijvoorbeeld. Al is het maar een paar straten verderop. Opgewekt begint Gerdineke aan het slaapfeestje bij vriendin Hanneke Lam. 's Nachts wordt ze wakker. Haar onderbuik doet pijn. Erg veel, zelfs. Vast blindedarmontsteking, vermoedt Gerdineke.
Van slapen komt niets meer terecht. De pijn wordt erger. In het holst van de nacht wordt Gerdineke naar de huisarts gebracht. Die trekt één conclusie: de bloedwaarden deugen niet, er huist een ontsteking in haar bloed. Toch wordt de Betuwse naar huis gestuurd, in de verwachting dat de pijn wegtrekt.
Niet, dus. De pijn verergert. Opnieuw volgt bloedonderzoek. De uitslag is onveranderd: er is een ontsteking aanwezig. In het ziekenhuis in Tiel wordt een echo gemaakt. Met haar blindedarm is niets mis, stelt de arts. Gerdineke is verbaasd. „Wat zou het dan zijn? Intussen liep ik krom van de pijn. Letterlijk, als een oud vrouwtje."
Gerdinekes moeder is er niet gerust op. „Ze opperde dat het misschien iets met de eierstokken was", herinnert Gerdineke zich. „Ik ben vrij nuchter en ga niet zo snel van het ergste uit."
Drie dagen blijft de Betuwse in het ziekenhuis. Ze krijgt een antibioticakuur en pijnstillers moeten de zware, stekende buikpijn verlichten. Gerdineke voelt zich niet begrepen. „Ik hoorde een zuster zeggen: „Ze zal wel ongesteld moeten worden." Ik huilde van de pijn, terwijl ik vrijwel nooit een traan laat."
De voorjaarsvakantie is intussen voorbij. Naar school gaan zit er echter niet in voor Gerdineke. „Ik mocht naar huis. De ontsteking was opgelost, kreeg ik te horen. Maar de pijn bleef. Zo erg en zo heftig. De huisarts vermoedde dat het wel eens een hernia zou kunnen zijn. Dan straalt de pijn vanuit je rug via de zenuwen ook naar je buik."
Gerdineke belandt in de medische molen. Ze wordt van het kastje naar de muur gestuurd, lijkt het. Van huisarts naar fysiotherapeut, van neuroloog naar gynaecoloog. Het resultaat? Gerdinekes rug is oké.
Gerdineke staart naar haar knieën. Veegt een pluisje van haar rok en zwiept haar dikke vlecht naar achteren. „Mijn linkerbeen was verdoofd. Ik kon niet meer lopen. Had last van koude, tintelende handen en voeten, maar ook van oorsuizingen en stekende hoofdpijn. Mijn buik en rug bleven pijn doen. En ik was doodmoe. Mijn klasgenoten begrepen er niets van. Ik stelde me aan, vonden sommige." Fel: „En ik weet dat ik geen pieperd ben."
Radeloos wordt Gerdineke van de pijn. Haar moeder is erg ongerust. Een bang vermoeden bekruipt haar. De symptomen wijzen op de ziekte van Lyme. Een nieuw bloedonderzoek bevestigt haar voorgevoel. Gerdineke is gebeten door een teek. Wanneer en waar? „Geen idee", haalt Gerdineke haar schouders op. „Ik ben veel in de natuur.
Van jeukende plekken schrik ik niet terug, want ik heb een gevoelige huid en heb vaak uitslag. De beet kan van jaren geleden zijn."
De diagnose is helder. Maar de buikpijn blijft. „Komt het ooit goed? dacht ik." Het dieptepunt beleeft Gerdineke eind november, 's nachts. Ze valt flauw van de pijn. „Ik wist me geen raad." Zondagmorgen halfzes vertrekt ze richting ziekenhuis.
In de Lymepoli in Ziekenhuis Rivierenland in Tiel worden echo's van Gerdinekes buik gemaakt. De uitslag is een schok. In een van de eierstokken woekert een gigantische cyste. Groter dan haar baarmoeder. „Die cyste zat er al langer, maar was klein en onschuldig. Nu was-ie uitgegroeid tot de grootte van een sinaasappel", legt ze uit. „De gynaecoloog wilde me direct opereren."
Op 1 december worden de cyste en de eierstok verwijderd. Met succes. „Ik voelde me op de uitslaapkamer stoned door de morfine", glimlacht Gerdineke. „De zusters zeiden: „Je weet niet half wat je hebt uitgekraamd.""
Hoopvol start Gerdineke de herstelfase. Nu, zes weken later, is er teleurstelling. De klachten keren terug. Sinds maandag slikt ze opnieuw antibiotica. „Richting de operatie kreeg ik weer hoop; zou het dan toch goed komen? Nu weet ik het niet. Ik word er zo moe van. En voel me wel eens opstandig, ja, als ik zie hoe anderen schijnbaar zorgeloos leven."
De medische molen blijft draaien voor Gerdineke. Over ruim een week staat ze ingepland voor een hersenscan, vanwege de oorsuizingen. Gerdineke probeert nuchter te blijven. Dapper blijft ze vechten. Hoe het ook gaat. Gerdinekes grijze ogen dwalen naar buiten. Lichten op. „Ik sta nu anders in het leven, ja. Voor mijn ziekte zou ik mensen met andere kwalen niet begrepen hebben. Nu ben ik niet meer zo snel met mijn mening. Ik weet nu wat ziek zijn is."
tekst Corine Bruggink, foto's RD, Anton Dommerholt
Gerdineke: 2455 stemmen
Het scheelde maar 61 stemmen. Gerdineke –bekend als inzender 11– kreeg na Michal Blankestijn de meeste stemmen voor de Puntuitcheque: 2455. Vriendinnen Jannemieke en Hanneke gaven haar op voor de actie.
Gerdineke: „Jannemieke en Hanneke, ik vind het ontzettend lief dat jullie mij hebben opgegeven voor de check. Het was reuze spannend. Ook iedereen die gestemd heeft: bedankt voor de hartelijke woorden. Michal, ik vind het fijn voor jou dat jij de winnaar bent geworden. Ik wens jou en de andere finalisten sterkte toe! Liefs, Gerdineke."
Puntuit volgt vanaf vandaag de vier finalisten. Alle vier krijgen ze de foto uit de krant in een lijst cadeau. Volgende week: Niels Hoogendoorn uit Waarder. Hij heeft de ziekte colitis ulcerosa. Niels kreeg 1877 stemmen.
Lees hier alle steunbetuigingen die Gerdineke kreeg tijdens de finaleronde van de Puntuitcheque-actie.
Extra foto's:
Voorlezen voor een oppaskindje...
