Ze duikt weg in een hoek van de ruime bruinleren bank. Hond Tessa is uitgelaten, de koffie is gezet. Voor Karin vormen het dagelijkse ijkpunten.
Naar school gaan zit er niet in voor de Capelse. Haar laatste activiteit op het Wartburg College, locatie Revius in Rotterdam, was de vmbo-examenreis naar Londen. Een uitje met een dikke zwarte rand.
Enthousiast vertrekt Karin op 6 juni 2012 naar de Britse hoofdstad. Na een lange dag voelt ze zich plotseling niet lekker. Alles lijkt aan haar voorbij te gaan en ze gaat ongecontroleerd lopen. Vriendinnen Barbera en Giske laveren haar richting de bus. Als gealarmeerde docenten toesnellen, valt Karin flauw.
De Capelse wordt met spoed naar het St. Thomas’-ziekenhuis in Londen gebracht. Zes uur lang wordt ze er geobserveerd. Haar ouders reizen in allerijl af naar Engeland. Ze schrikken enorm; Karin zit overeind in bed, maar zakt na enkele minuten plotseling weg. „Ik viel eerst in een diepe slaap, maar hoorde kort daarna de stemmen van mijn ouders.”
Gesloten afdeling
De artsen staan voor een raadsel. Karin slaapt uren achter elkaar, wordt wakker en valt op de meest onverwachte momenten weer weg. Op pijnprikkels reageert ze niet. Ze ondergaat onder andere een lumbaalpunctie, een MRI- en EEG-scan. De uitslagen zijn in orde. Ook wordt een eventuele tumor uitgesloten.
Terwijl haar ouders zich grote zorgen maken, gaat Karin gelaten de medische molen in. „Ik leek onverschillig onder de behandelingen. Later bleek dat die houding een symptoom is van de stoornis die ik heb.”
Na ruim een week wordt de Capelse naar Nederland vervoerd. Ze wordt opgenomen in het Sint Franciscus Gasthuis (SFG) in Rotterdam. Daar hoort Karin dat ze geslaagd is voor haar examen. Twee docenten en de adjunct-directeur komen haar diploma brengen. Net als Karin haar handtekening heeft gezet, gaat het mis. Ze zakt onderuit en is onbereikbaar. Ontdaan vertrekken de docenten.
Begin juli verhuist Karin naar het Erasmus Medisch Centrum (EMC) in Rotterdam. Omdat de 16-jarige elke vorm van verzorging nodig heeft, komt ze op een gesloten afdeling terecht. De kale, klinische ruimte jaagt haar angst aan. „Waar ben ik nú beland, dacht ik.” Even peinst ze. Dan: „Ik heb zó gehuild. Het voelde enorm machteloos: als ik wegviel hoorde ik stemmen, terwijl ik geen contact kon maken.”
Karins toestand verergert. Was ze in het SFG nog enkele uren per dag bij bewustzijn, in het EMC is het niet meer dan een kwartier.
Depressie
Eind augustus wordt de diagnose gesteld: Karin lijdt aan een autismespectrumstoornis. Doordat ze die jarenlang probeerde te verhullen, ontwikkelde zich een conversiestoornis; een psychische aandoening als gevolg van onverwerkte emoties, die onbewust omgezet wordt in lichamelijke klachten.
De boodschap is geen volslagen verrassing voor de introverte Capelse. „Nieuwe en lastige dingen vermeed ik als kind al. Iedereen dacht dat ik gewoon verlegen was en daardoor niet gemakkelijk contact maakte.” Ze glimlacht beschroomd. „Mijn moeder maakte zich al langer zorgen. Daarom deed ik afwijzend en sloot ik me af, terwijl ik tegelijkertijd niet uit haar schaduw durfde te stappen.”
De duidelijkheid lucht Karin op. Emotioneert haar. „Alsof ik me niet meer hoefde te verstoppen. Tegelijk voelde ik verdriet, omdat ik zolang mezelf niet was geweest.”
De diagnose luidt niet direct een verbetering van Karins gezondheid in. Begin september is ze maar liefst 48 uur in slaaptoestand. Daarna is ze afgewisseld twintig uur in slaap en vier uur wakker.
Na haar verjaardag, op 18 september, slaat het ritme finaal om. Karin slaapt nog maar twee uur per nacht en raakt chronisch oververmoeid. November en december staan te boek als zwarte maanden voor de Capelse. Ze ervaart het dal als zo diep en donker dat ze niet weet hoe ze verder moet leven. „Opstandig of boos was ik niet, maar ik voelde me gekneusd, door elkaar geschud.”
Begin december deelt Karin haar depressieve gevoelens met haar ouders. Hardop roepen zij de Heere aan, smeken Hem om hulp en of hun dochter bewaard mag worden voor wanhoop. Tegenover de behandelende artsen getuigen ze dat God de Almachtige is.
Kort daarna belt Karin haar moeder verwonderd op. „Ik vroeg: „Mama, kan het zijn dat de Heere ons gebed verhoort?” Zij zei: „Zijn Naam is wonderlijk. Wie Hem aanroept in de nood, vindt Zijn gunst oneindig groot.” Dat vergeet ik nooit meer.”
Even valt een stilte. De 16-jarige spreekt niet gemakkelijk over de intensieve periode. Na het telefoongesprek lijkt het echter alsof er een pak van haar schouders valt.
Panfluit
Heel langzaam lijkt het beter te gaan met Karin. Sinds 14 december is ze thuis. Terwijl haar klasgenoten druk zijn op school voelt Karin zich eenzaam. Van haar moeder krijgt ze een advies: de Heere vragen om een doel. Daardoor gesteund gaat Karin aan de slag. Omdat school er voorlopig niet in zit, is ze gebaat bij structuur. Karins dag- en nachtritme zijn met behulp van medicatie redelijk in evenwicht. Ze laat dagelijks de hond uit, helpt met koken en pakt rust. Ook leert ze praten over moeilijkheden.
Karin kijkt voorzichtig weer naar de toekomst. Na de zomervakantie hoopt ze de opleiding verpleegkunde aan het Hoornbeeck College in Rotterdam te starten. Ze moet geduld hebben. En grip krijgen op de dipmomenten. De Capelse vindt afleiding in panfluitles en dwarsfluit spelen. En steun, als ze een van haar lievelingsliederen speelt: ”Wat de toekomst brengen moge”. „Het herstel duurt lang, maar als ik terugdenk, vind ik het een wonder dat de Heere zo goed voor me is geweest.”
-
De chequeactie van Puntuit leverde dit jaar vier finalisten op: Nathalie, Daniëlle, Corianne en Karin. De meiden vertelden de afgelopen weken op woensdag hun verhaal. Winnares Karin werd extra in het zonnetje gezet omdat ze van Puntuit een uitje naar keuze kreeg aangeboden. Dit is de laatste aflevering in een serie.
Klik {hier#http://www.puntuit.nl/dossiers/cheque_2_1566/deze_meiden_maken_kans_op_puntuitcheque_stuur_ze_een_kaart_1_704088} voor de eerdere afleveringen.
-
„Heel lief”, vindt Karin het dat vriendin Barbera van Erkel haar heeft opgegeven voor de chequeactie van Puntuit. Het leverde al met al meer dan 155 kaarten op. En een uitje naar DierenPark Amersfoort. „Vriendinnen, bedankt! Maar ook mijn ouders, broers en zussen, die mij enorm steunen. En iedereen die heeft meegeleefd; het doet erg goed om alle bemoedigende kaarten te lezen!”
Klik {hier#http://www.puntuit.nl/dossiers/cheque_2_1566/winnaar_puntuitcheque_karin_tussen_ringstaartmaki_s_met_video_1_720221} voor foto’s en een videoverslag van het dagje uit.
