Corianne de Jong (13) uit Bergambacht legt haar dwarsfluit op de muziekstandaard. Zojuist klonken zuivere tonen door de huiskamer. Ze gaat zitten, slaat haar benen over elkaar en zegt met nadruk: „Ik wil níét zielig zijn.” Kijk, dat typeert de 13-jarige, die al ruim een halfjaar kampt met hevige buikpijn. Pijnaanvallen die haar niet alleen doen zweten, maar haar ook psychisch proberen neer te drukken.

Soms zit ze in de put, maar Corianne blijft glimlachen. Zeker nu ze als finalist van de Puntuitcheque twee dozen krijgt overhandigt. Haar ogen worden groot van verbazing. Dan slaakt ze een kreet. „Oh mama! Kijk eens hoeveel kaarten!” Haar klasgenoten maakten een mooie rode doos met haar portret erop. Een andere doos zit ook bomvol met kaarten van lezers. Al met al meer dan 300 steunbetuigingen. „Ik heb zo’n fijne klas”, zegt ze terwijl ze de ene enveloppe na de andere openmaakt en de kaarten bekijkt.

Haar moeder zegt dat ze moet stoppen, anders komt er niets van het interview terecht. Lachend schuift ze de dozen aan de kant. „Vanavond ga ik ze allemaal bekijken en ophangen op mijn kamer”, glundert ze.

Zenuwbanen

Die kaarten zijn er niet voor niets. Want die pijn, zie je. Corianne kijkt even naar haar moeder en begint dan te vertellen. Over een darmziekte waardoor haar dikke darm op haar vierde jaar grotendeels verwijderd is. Van een tweede operatie op 11-11-2011 waarbij de chirurgen ook de rest weghaalden.

„Ik was redelijk snel weer op de been. Al na anderhalve maand kon ik weer naar school. Ze hebben een pouch gemaakt, een soort opvangzakje van een stuk van mijn dunne darm. Daarom heb ik geen stoma nodig.”

Alles ging goed, tot een halfjaar na de operatie. Rond haar navel ontstonden felle pijnen. Na een echo en diverse andere onderzoeken bleek er iets mis te zijn met een paar zenuwbanen. Injectie na injectie volgde, tot de artsen het syndroom van Acnes vaststelden. Tijdens de derde operatie in haar leven werden er twee zenuwen uitgeschakeld.

„Weer ging het een poosje goed, tot de pijn terugkwam. Nu iets hoger in mijn buik; een stekende pijn met heftige vlagen. Gemiddeld zo’n zeven uur per dag. Nee, nu heb ik gelukkig even geen pijn. Maar vanmorgen voor ik naar school ging wel. En tijdens het derde en het vierde uur ook.”

Energie

Ze drukt met haar vingers op de bewuste plekken. Nu even geen pijn dus, maar ze weet dat het terugkomt. En dat het steeds erger wordt. ’s Avonds met vriendinnen nog even weg? Dat gaat niet. De pijn vreet energie.

„Als ik ’s middags thuiskom van school ben ik helemaal op. Dan speel ik nog even dwarsfluit, al levert dat ook meestal weer pijn op. Toch doe ik het. Ik wil gewoon zijn, net als anderen. ’s Avonds doen we nog een spelletje. Ik lees liever niet, want dan begin ik te piekeren over hoe het verder moet. Daarom is afleiding belangrijk. Vaak ga ik ook in bad, dat werkt ontspannend.”

Of de buikpijn ooit over gaat, weet Corianne niet. Die onzekerheid vreet aan haar. De glimlach verdwijnt even bij de gedachte dat ze altijd met buikpijn zal moeten leven.

„De doktoren willen nu niet opnieuw opereren en kijken het nog even aan. Regelmatig krijg ik een injectie. Dan prikken ze met een lange naald, pats, dwars door mijn buik heen. Ze spuiten een soort vloeistof in de zenuw en vragen daarna of ik nog pijn heb. Maar soms weet ik echt niet meer wat ik voel, dan doet alles zeer.”

Bidden

Ze is hard voor zichzelf, misschien wel te hard. Troost vindt ze bij haar ouders, broertje en haar konijn Nijntje. Corianne is een makkelijke prater, aldus haar moeder. Dat helpt. Maar er is meer.

„Bidden. Nu ik dit meemaak, luister ik extra goed in de kerk als er voorbede wordt gedaan voor mensen die in het ziekenhuis liggen. Dan denk ik: de dominee heeft ook voor mij gebeden.” Ze pakt weer een kaart, kijkt nog eens in de rode doos. „Die kaarten doen echt heel goed. Op de avond dat ik hoorde dat ik een van de finalisten was, zat ik net in een flinke dip. Ik ben direct naar mijn oma en tante die naast ons wonen gerend om het te vertellen; ik was zó blij! En die kaarten... die zijn echt een bemoediging. Nu weet ik weer dat ik er niet alleen voor sta.”

-

Chequeactie

De cheque-actie van Puntuit leverde dit jaar vier finalisten op: Nathalie, Daniëlle, Corianne en Karin. De meiden vertellen de komende weken op woensdag hun verhaal. Winnares Karin wordt nog een keer extra in het zonnetje gezet omdat ze van Puntuit een uitje naar keuze krijgt aangeboden.

Lees {hier#http://www.puntuit.nl/dossiers/cheque_2_1566/nathalie_16_leeft_elke_dag_met_stekende_pijnen_1_715127?cache=true%3Fcache%3Dtrue%3Fcache%3Dtrue%2Fmail-de-redactie%2Fforum%2F%2Fforum%2F} het eerste deel en {hier#http://www.puntuit.nl/dossiers/cheque_2_1566/danielle_16_komt_onder_bus_zwaargewond_been_1_716976?cache=true%3Fcache%3Dtrue%3Fcache%3Dtrue%2Fmail-de-redactie%2Fforum%2F%2Fforum%2F} het tweede deel van deze serie.

-

Beste lezers,

Allereerst wil ik mijn klasgenoten bedanken voor de prachtige doos vol met kaarten, evenals alle lezers die een kaartje stuurden. Heel erg bedankt! Ook wil ik Nathalie, Daniëlle, Karin en alle niet genoemde mensen met zorgen veel sterkte toewensen en ik hoop dat Karin en haar vriendinnen genieten van het dagje uit met Puntuit.

groetjes,

Corianne