Soms als ik geen inspiratie had, was het krassen en weggooien, totdat ik tot de conclusie kwam dat er heel wat bomen gerooid moesten worden voor kids als mij. Het leek mij een goede reden om voortaan ook de achterkant van een papier te gebruiken.
Mijn liefde voor het potlood bleef bestaan toen ik opgroeide. Ik zal vast niet de enigste puber zijn geweest die zichzelf heerlijk uitleefde op zo’n A4 papiertje, de regie te hebben over wat je wel of niet tekent, de kleuren zelf te bepalen. En jezelf niet wijs te laten maken dat de horizon het eind is; want er staan zelfs voetstappen op de maan. Zo bestond mijn collectie tekeningen op den duur ook uit landschappen, onbewoonde eilandjes met palmbomen en een portret van onze hond.
Merkwaardig genoeg heb ik langzaam maar zeker mijn tekenpotlood neergelegd en ben ik in de pen geklommen. Nu geen droomlandschappen, maar columns. Soms, als ik geen inspiratie heb, is het krassen en weggooien, totdat ik vandaag tot de conclusie kwam dat schrijven ook een kunst apart is. Het leek mij een goede reden om mezelf aan te sluiten bij een gezegde van een zekere M.C. Richards; alle kunsten die we beoefenen zijn leerlingschap. De grote kunst is ons leven.
