We lopen langs de stierenvechtersarena die niet meer gebruikt wordt. Al gauw krijgen we door dat door een rood voetgangerslicht lopen dicht in de buurt van zelfmoord komt. Zo gauw het verkeerslicht op groen springt, verandert het verkeer in een kudde aanstormende stieren, en ik heb geen rode lap bij me.

Een krap half uurtje later staan we voor ons hostel. â€La Sagrada Familia Home†op de Lepant. Inderdaad nog geen 200 meter van de beroemde kerk in aanbouw. Een hostel is altijd een beetje spannend. Je deelt het met anderen en je weet nooit met wie.

We bellen aan en moeten 3 marmeren trappen op voor we voor de deur staan. Er is wel een lift, maar daar past maar 1 persoon met handbagage in, en het zijn geen hoge trappen. We worden binnengelaten door een meisje dat voor iemand die de kost met toeristen moet verdienen verbluffend slecht Engels spreekt. We kunnen onze bagage binnen zetten, maar we mogen pas om 1 uur naar de slaapkamers. No problema, signorita. We vermaken ons wel een paar uurtjes.

Natuurlijk willen mijn vrouw en ik eerst de Sagrada Familia zien. Niet van binnen, dat komt later wel uitgebreid. Nu alleen maar even er omheen lopen.

Maar de jongeheren hebben andere plannen. Even kijken is best, maar eerst moet er beltegoed gekocht worden. De heren hebben allebei hevig verkering, met twee zusjes nota bene. En het is natuurlijk onbestaanbaar dat je elkaar niet elke drie minuten een SMS’je kunt sturen.

We wandelen om de adembenemend mooie kerk. Maar de jongens hebben meer oog voor het logo van Vodafone aan de overkant van de straat. Ze benen er doelbewust op af. Tien minuten later komen ze weer naar buiten, behoorlijk in de kuif gepikt. „Die sukkels spreken geen woord Engels! Ze kunnen nog geen telefoon opwaarderen, en dan werk je in zo’n winkel.†Ze zijn in gebarentaal doorverwezen naar een winkel drie straten verderop.

Ik kijk op mijn kaart. Mooi, dan lopen we in de richting van Casa Batllo en Casa Mila en die wil ik ook graag zien. Een uur later staan we bewonderend voor het golvende gebouw met de bizarre balkonnetjes van de beroemde architect Gaudí. Dat wil zeggen mijn vrouw en ik. Bij de jongens is de stemming tot het nulpunt gedaald. Honderd telefoonzaken en nergens beltegoed te krijgen. Dat kan nog leuk worden. Alles prima jongen, maar we gaan nu eerst naar het hostel ons opfrissen.

De heren leggen zich er bij neer. Netjes om 1 uur staan we opnieuw in ons hostel. Een mooie badkamer met douche, een grote keuken van alle gemakken voorzien. Een kleine maar gezellige zitkamer en als klap op de vuurpijl: geen andere gasten. We hebben alles voor onszelf.

De jongens proberen het meisje in een soort morse gebarentaal te vragen of zij weet hoe zij aan beltegoed kunnen komen. „Wer joe niet foon for? Wie hef wifi.†Wat wifi? Draadloos internet!

De jongens halen hun laptops uit de handbagage, want die moesten perse mee. Tien minuten later zijn ze met hun meiden on line. Via de webcam zwaaien we naar elkaar. Later komen ook onze dochter en kleinkinderen in beeld. En onze zoon die in Engeland woont.

Ongelofelijk, wat is de wereld klein geworden.

Op puntuit.nl houdt Bert Wiersema een weblog bij. De populaire jeugdboekenschrijver uit Friesland heeft een weekje Barcelona geboekt met zijn gezin. Wellicht dat zijn Spaanse avonturen stof opleveren voor een van zijn nieuwe boeken.

Klik hier voor de andere afleveringen{jcomments on}