Misschien de klok. Nee, er wordt heel therapeutisch gezegd: “Je doet alleen jezelf kwaad.” Zo voel ik het zelf totaal niet. Ik ben gewoon mezelf. Waarom wordt er dan zo’n groot drama van gemaakt? Waar ik het over heb? Het beleid op de middelbare school wat betreft het te laat komen.
Het is nogal een dingetje. Vooral omdat er behoorlijk wat consequenties aan verbonden zijn. Allereerst werden mijn ouders op de hoogte gesteld: Beste ouder(s), uw kind is nota bene zes keer te laat gekomen. Bingo, boze ouders.
De volgende mijlpaal. Negen keer te laat is een gesprek met de leerplichtambtenaar. De man die iedereen vreest. Elk jaar probeer ik met acht keer te laat komen uit de klauwen van het monster te blijven, wat bij nader inzien een lief vrouwtje blijkt te zijn, die zegt: “Zet je wekker maar wat vroeger.”
Wat me echter écht een misdadiger liet voelen, was het woord taakstraf. Ja, je hoort het goed. Taakstraf, als in: met gele vestjes afval prikken. Bij twaalf keer te laat krijg je een taakstraf. Ik dacht bij mezelf, zover laat ik het niet komen. Het verbaasde me echter hoe snel je te laat bent. Het lijkt wel of leraren van tegenwoordig met stopwatches bij de deur van het lokaal staan te hijgen.
Sinds wanneer wordt onschuldig te laat komen als een misdaad gezien? Misschien moet ik maar niet in opstand komen. Een puber snapt namelijk nog niet wat goed voor hem is. Aldus de leraar, die zelf 10 minuten te laat komt.
