...spijkerbroek, stekeltjeshaar en een sigaret in de linkermondhoek. In zijn rechterhand had hij een klein koffertje.
Ik vroeg hem wat er was. Waarom wilde hij met me afspreken, en waarom hier? Hij opende zijn koffertje en nam er een groen insteekmapje uit. „Ik heb wat jij nodig hebt, snuiter”, zei hij en hij keek me aan. „Volgende week plaats je je laatste column op Puntuit. Na drie jaar columns tikken nok je er mee, maat. Je wil toch weg met een knaller? Je wilt niet vergeten worden, toch?” Weer die blik.
„Manmanman, als ik jou was, wist ik het wel. Hier in dit mapje zit een columnpje hoor… Dat maakt alle andere columns eigenlijk overbodig. De Rolls-Royce onder de cursiefjes. Louter leesplezier, 250 woorden lang. Puik onderwerp, schitterende mening en grammaticaal zo zuiver als water. Er zitten ook grapjes in. En voor een vriendenprijsje, hè.” Ik vraag hem naar zijn vriendenprijsje. Het bedrag valt niet tegen. Stiekem zou ik ook best wel een indruk achter willen laten met m’n laatste...
Daar op die parkeerplaats zie ik de roem die ik zou verwerven dankzij zijn ”mijn” laatste column. Ik zie de eer en glorie al over me uitgestort worden. Maar een column laten schrijven door een ander? Is dat nou integer, is dat hoe ik wil werken? Nee, het gaat simpelweg niet. Nu kijk ík hem strak aan en wijs hem af: „Een column van een ander plaatsen? Dat gaat niet.”
Terwijl ik naar huis terugrijd, denk ik: Ik verzin zelf wel wat.
